میرزا حبیب خراسانی » دیوان اشعار » بخش دو » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چند بیاد گل و سنبل باشی</p></div>
<div class="m2"><p>آن به که خراب از قدح مل باشی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چندان بخور از باده گلرنگ که خود</p></div>
<div class="m2"><p>صد بار شگفته رخ تر از گل باشی</p></div></div>

شمارهٔ ۴۸

تا چند بیاد گل و سنبل باشی
آن به که خراب از قدح مل باشی
چندان بخور از باده گلرنگ که خود
صد بار شگفته رخ تر از گل باشی

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به ارزش و زیبایی حالتی اشاره می‌کند که فرد به جای ظاهر زیبا و لطیف، باید به نوعی درون خود را تزکیه کند. او می‌گوید که بهتر است انسان خراب و گرفتار لذت‌های زندگی باشد تا اینکه فقط به زیبایی ظاهری همچون گل و سنبل دچار باشد. همچنین تأکید می‌کند که باید از لذت‌های زندگی (نماد باده) استفاده کرد تا در نهایت به یک زیبایی واقعی و عمیق دست پیدا کرد.

شمارهٔ ۴۶

شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: تا کی به یاد گل و گیاه باشی، بهتر است که به جای آن در پی نوشیدن از جام باده باشی.

تا چند بیاد گل و سنبل باشی

آن به که خراب از قدح مل باشی

هوش مصنوعی: هرچه بیشتر از شراب خوش‌رنگ بنوشی، چهره‌ات هزار بار شاداب‌تر و زیباتر از گل خواهد شد.

چندان بخور از باده گلرنگ که خود

صد بار شگفته رخ تر از گل باشی

شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده