میرزا حبیب خراسانی » دیوان اشعار » بخش دو » رباعیات » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>می نور دل و دیده انگور بود</p></div>
<div class="m2"><p>می آتش طور و شعله نور بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن سبز درخت کاتش سرخ ببار</p></div>
<div class="m2"><p>آورده، همین درخت انگور بود</p></div></div>

دیوان حاج میرزا حبیب الله خراسانی به کوشش علی حبیب - میرزا حبیب الله خراسانی - تصویر ۴۵۲

شمارهٔ ۱۶

می نور دل و دیده انگور بود
می آتش طور و شعله نور بود
آن سبز درخت کاتش سرخ ببار
آورده همین درخت انگور بود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف زیبایی و خاصیت می‌پردازد. می‌ را با انگور و آتش مقایسه می‌کند و آن را مظهر نور و شعله می‌داند. همچنین اشاره می‌کند که درختی که انگور می‌دهد، در واقع همان درختی است که آتش و عشق را نیز به همراه دارد.

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: دل و چشمان انسان مانند انگور می‌درخشند، همان‌طور که آتش در کوه طور شعله‌ور می‌شود و نور افشانی می‌کند.

می نور دل و دیده انگور بود

می آتش طور و شعله نور بود

هوش مصنوعی: درخت سبزی که آتش سرخ به بار آورده، همان درخت انگور است.

آن سبز درخت کاتش سرخ ببار

آورده، همین درخت انگور بود

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده