هوش مصنوعی: دو هفته پیش، در ماه شعبان، نشانه های گرما و تابستان نمایان شد و به طور ناگهانی هوای داغ و سوزان آغاز گردید.

هوش مصنوعی: نفس من از شدت خستگی به سختی حرکت می‌کند و بدنم نیز به شدت ناتوان و ضعیف شده است. در این حال، با دیدن آتشی که در درونم شعله‌ور شده، به ناچار از راهی که آمده‌ام، به تعب و زحمت دچار شده‌ام. سینه‌ام هم مثل آتش در حال سوختن است.

هوش مصنوعی: انسانی با اخلاق تند و چهره‌ای عبوس و زبانی تلخ، همچون کسی که ناگهان از راه می‌رسد و همه چیز را به هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: آتش شعله‌ور و غبار در هوا و ابروهایی که به‌سان چین‌وچروک‌های چهره‌ی کسی که تحت فشار است، توصیف شده‌اند. این تصویر نشان‌دهنده‌ی حالت اضطراب و درگیری ذهنی است که بر روی انسان تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: کسی قلمی آتشین در دست گرفته و به وسیله آن نامه‌ای با عنوانی آتشین نوشته است.

هوش مصنوعی: این بیت به وصف حال نامه‌هایی می‌پردازد که نوشته‌هایشان به خاطر آتش سوخته یا به دلیل دوده‌هایی که ناشی از سوختن است، ناخوانا و بدخط شده‌اند. به نوعی می‌توان گفت که این نامه‌ها به خاطر سرنوشت یا حوادث تلخ، پیامی نابود شده و غیرقابل فهم دارند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف نامه‌ای می‌پردازد که به درخواست و با حسرت از طرف بهار به امیر تموز (نمی‌توان به راحتی از آن گذشت زیرا به معنای فصل تابستان و گرما است) نوشته شده است. این نامه حال و هوای ناراحتی و حسرت بهار را در زمانی مطرح می‌کند که فصل خزانی در شرف آغاز است و به نوعی از جدایی و فرارسیدن روزهای سرد و بی‌روح گلایه دارد.

هوش مصنوعی: ای تموز، تو به عنوان پیشقراول لشگر من هستی و زندگی‌ات باید طولانی و بی‌پایان باشد.

هوش مصنوعی: شنیده‌ای که نیروهای بهار و باران‌های ربیع چقدر می‌توانند زندگی و سرسبزی را به ارمغان بیاورند، در حالی که نعمت‌های طبیعی می‌توانند به شدت تغییرات در زندگی را رقم بزنند و حتی باعث ویرانی‌ها شوند.

هوش مصنوعی: بسیاری از کینه‌ها و نقشه‌ها را تجربه کرده است، و این را با کمک نسیم صبحگاهی و جریان آب به انجام رسانده است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تصویر زیبای لاله‌ای اشاره می‌کند که بر اثر باران، قطرات آب مانند اشک بر روی آن نشسته است. این تصویر نمایانگر حسی عمیق و غمگین است که به نوعی از مستی و شادابی جوانمردی و رفتار نیک سخن می‌گوید. بعبارتی، این تمثیل به تلاطم احساسات و ناپایداری جوانی و زندگی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام را که با تلاش و زحمت بسیار در طول سال‌ها جمع‌آوری کرده‌ام، در یک لحظه به راحتی تحت تاثیر یک حادثه از دست می‌دهم.

هوش مصنوعی: من هزاران ازدواج باارزش را که در مدت شش ماه در کوه و دشت و معادن و مکان‌های مختلف برگزار کرده بودم، کنار گذاشتم.

هوش مصنوعی: با یک دم، همه را ناپدید کرد و به خاک سپرد، تا اینکه باد، قصر بلند او را نیز به خاک افکند.

هوش مصنوعی: من هزاران گنجینه پنهان دارم که در عمق خاک نگهداری کرده‌ام، این گنجینه‌ها شامل تجربیات، نعمت‌ها و وضعیت‌هایی است که به دست آورده‌ام.

هوش مصنوعی: به جای اینکه خرد و اندوه را به خاطر بیارم، بهتر است از افتخار و عظمت خودم صحبت کنم و در هر باغی شادی و زیبایی را پخش کنم.

هوش مصنوعی: روز و شب در خوش‌گذرانی و لذت‌های بیهوده گذشت و عمرم را در باغی خوشبو و سرشار از شادی و خواب و خیال سپری کردم.

هوش مصنوعی: همواره در حال شادی و نشاط از نوشیدنی‌های روح‌افزا هستم و همیشه در هیجان و جنب و جوش به خاطر آهنگ‌های دلنشین و خوشایند.

هوش مصنوعی: در زندگی او، همه خوبان باغ مانند ساکنان خوشحال در خوشی هستند و در این میان، همه کودکان باغ با خوشحالی و شادمانی دست به آلودن و شادی مشغولند.

هوش مصنوعی: در اینجا به زیبایی‌های طبیعی اشاره شده است، از جمله گل‌ها و درختان مختلفی که هریک زیبایی خاصی دارند. این واژه‌ها به تصویر کشیدن لطافت و رنگارنگی طبیعت پرداخته و حس شادابی و طراوت را منتقل می‌کنند. هر یک از این عناصر نمایانگر جنبه‌ای از زیبایی و سرزندگی زندگی هستند.

هوش مصنوعی: یک نفر در حالتی شاداب و خوشحال قرار دارد، در حالی که دیگری مانند درخت سرو با قامت استوار و بی‌حرکت ایستاده و در حال رقصیدن است.

هوش مصنوعی: یک نفر مانند نرگس که با زیبایی‌اش همه را مسحور می‌کند و چشم‌های زیادی را به سمت خود جلب می‌کند، و فردی دیگر مانند سوسن که با سکوتش و به طرزی دیگر با هزار زبان سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی با لطافت خود بر روی گل‌ها نشسته و با شگفتی، زوایای دلنشین آن‌ها را نمایان کرده است، گویی ترکیبی از زیبایی و عجز در برابر زندگی را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: باد به قدری شدید وزید که آبروی گل را به هم ریخت و گل به خاطر شرم، در دکان عطار صورتش را پنهان کرد.

هوش مصنوعی: باد صبحگاهی، گیسوان گل سنبل را به طور زیبایی به هم ریخته است، به‌طوری که عطر و بوی آن در فضا پخش شده و فضای اطراف را معطر کرده است.

هوش مصنوعی: بهار به طور پنهانی کارهایش را در باغ و گلستان انجام داد و این کارها برای هیچ‌کس مخفی نیست.

هوش مصنوعی: زمان آن فرا رسیده است که با حمایت و محبت، کینه‌های قدیمی را از دلِ این فرد کینه‌ورز بیرون آوریم.

هوش مصنوعی: من تو را آماده کردم و اکنون که می‌خواهی وارد عرصه جنگ شوی، خوب است که هر تلاشی را با شجاعت و قدرت انجام دهی.

هوش مصنوعی: پیام این بیت به نوعی آغاز فصل بهار و زیبایی آن اشاره دارد. در آن از شخصی دعوت می‌شود که با شوق و هیجان به استقبال بهار برود، درهای خانه‌ها و دشت‌ها را به شادابی و زیبایی این فصل بکوبد. بهار به عنوان فصل جدیدی که نوید زندگی و سرسبزی را می‌آورد، مورد تحسین قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: تاج گل و نشانه‌های پیروزی را از دشمن بگیر و به غنیمت ببر، تا به انتقام خود برسی.

هوش مصنوعی: از چمن، گل و بنفشه، باغ را جارو کن و جز نوک خارها، هیچ چیز دیگری را دور نریز.

هوش مصنوعی: من سه ماه فرمانروایی این سرزمین را به تو سپردم تا بتوانی از دشمن نادان و بی‌خاصیت خود انتقام بگیری.

هوش مصنوعی: پس از گذشت سه ماه، به سرزمین تو می‌آیم و ارتش خود را با عدالت و انصاف به میدان می‌آورم.

هوش مصنوعی: من به گونه‌ای عدالت را برقرار می‌کنم که روز و شب به یک اندازه در ترازوی عدالت سنجیده شوند و هیچ‌کدام بر دیگری غلبه نکند.

هوش مصنوعی: اگر بپذیری، تو را فرمانده می‌کنم و اگر نه، مانند بهار که از خاک بیرون می‌آید، جانت را از بدن خارج می‌کنم.

هوش مصنوعی: در روزهای گرم تیرماه، فرمان پادشاه خریف باعث شد که او از جای خود برود و به دشت‌های سرسبز شهلان برود.

هوش مصنوعی: در این بیت، اشاره به این است که در زمانی خاص، نشانه‌های کیهانی و وضعیتی در آسمان با هم دیگر پیوند خورده‌اند. ستاره‌ای در برج جوزا، که رنگی زیبا دارد و نشانه‌ای از دوستی است، دچار تحولی شده و به برج سرطان که نماد بیماری و درد است، پیوسته است. این تغییر به نوعی نشان‌دهنده‌ی کینه یا دشمنی است که در دل وجود دارد. به‌وضوح، این ترکیب از نشانه‌های آسمانی تأثیرات مختلف بر زندگی انسان‌ها را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: از شدت خشم، آتش مانند خنجر به باغ و گلزار زده و آنجا را سوزانده است.

هوش مصنوعی: مه با قدرت و نیروی خود به میدان آمده و در جنگ و جدل پرچمدار بهار و تیرماه قرار گرفته است. این جنگ، از شدت خشم و کینه، به شدت طوفانی و خروشان مانند دریا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در آغاز جنگ، گل‌های ارغوان و سمن نابود شدند، اما نشانی از سبزه‌ها هنوز در باغ باقی مانده بود.

هوش مصنوعی: به خاطر پیروزی در تابستان، پادشاه ستاره‌ها شمشیر کشید و با قدرت به میدان رفت.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصویرهای زیبایی از طبیعت و قدرت اشاره شده است. غزال‌ها (حیوانات لطیف) در آسمان به شکلی نمایان می‌شوند که به شیر (نماد قدرت) در میدان جنگ شباهت دارد. ابرها به عنوان پس‌زمینه‌ای برای شیر در نظر گرفته شده‌اند و در این توصیف، حس جنگ و نبرد به خوبی منتقل شده است. به‌علاوه، این تصویر به نوعی تضاد بین لطافت و قدرت را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: با ضربه شمشیر، انبوهی از سبزه‌ها به آتش کشیده شد، به گونه‌ای که دخانیات آن به آسمان رفت و به شکل دود در آمد.

هوش مصنوعی: خون بهار ریخت و جسم او را سوزاند، و باد او را از جای برده و خاکسترش را از تن بی‌جان جدا کرد.

هوش مصنوعی: اکنون به خاطر تابش خورشید، به جای سبزه در دل باغ، برگ‌های تند و تیز مانند خنجر به وجود آمده‌اند.

هوش مصنوعی: از شدت گرما، چنان نور خورشید به ذهن و خیال نفوذ کرد که تمام باران‌ها به راحتی در آغوش زمین جذب شدند.

هوش مصنوعی: این جای تعجب نیست که یک بار دیگر در گوشه‌ای از صدف، قطره‌ای از دریا دوباره شکل بگیرد و به زیور گران‌بهایی تبدیل شود.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد اگر در رحم مادر، جنین به حالت اولیه خود برگردد و دوباره به شکل نطفه انسان تبدیل شود.

هوش مصنوعی: به دنبال گرمای شدید، خون به شدت در رگ‌ها جاری است، به طوری که حتی سرمایی نیز نمی‌تواند جلوی فریاد این شریان‌ها را بگیرد.

هوش مصنوعی: خون به حدی در تن مادر جوشیده که دیگر چیزی برای فرزندش باقی نمانده است، در زاهدان.

هوش مصنوعی: آتش در کوره آهنگری به قدری داغ و قوی است که اگر تمامی آب روی آن بریزد، باز هم نخواهد توانست آن را خاموش کند و ضربه سنگین پتک بر آهن داغ بر اثر حرارت شدید، تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: خورشید صبح و عصر مانند انسانی برهنه به زمین می‌تابد و خود را در آب دجله می‌بیند، مانند کسی که از شدت سوختگی در حال ناراحتی و آزار است.

هوش مصنوعی: ولی چه فایده دارد که در اثر گرمای آب، ماهی به حالت پخته و سرخ شده در بیاید؟

هوش مصنوعی: اگر ماهی در دجله بپزد، مثل دیگی که بر روی آتش جوشان است، شگفت‌آور است.

هوش مصنوعی: از آنجا که نور خورشید به اوج خود رسیده است، سه ماهه‌ی تابستان به مانند جشنی پرشکوه در آسمان در حال برگزاری است و زندگی به اوج خود رسیده است.

هوش مصنوعی: نمی‌توان با نوشیدن باده به خوشی و لذت دست یافت، زیرا مشکلات زندگی برای اهل خوش‌نوشی بسیار دشوار و تنگ‌نظرانه است.

هوش مصنوعی: جای تعجب نیست اگر از گرمای تابستان و تابش نور خورشید، آب به حالت بلوری و شفاف درآید.

هوش مصنوعی: نمی‌توان در روز نوشید، اما در شب می‌توان از فرصت استفاده کرد و سه یا چهار استیک بچشید.

هوش مصنوعی: روز سامره اگرچه دوزخ در شب آن است، اما شبش همچون باغ بهشت است.

هوش مصنوعی: زمانی که ماه به سمت غروب می‌خیزد، کشتی‌ای نقره‌ای به سوی دریا روانه می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که نسیم صبحگاهی از سوی صبا می‌وزد و روحی تازه به دل‌های غمگین و افسرده می‌بخشد.

هوش مصنوعی: زمانی که نسیم محبت از موهای محبوب بپیچد و پیامی برای عاشقان دلتنگ از دوری به ارمغان بیاورد.

هوش مصنوعی: هنوز زمان زیادی از شب نگذشته است و نسیم و شراب می‌تواند یاد و خاطر پژمان را زنده کند.

هوش مصنوعی: هنوز صبح نرسیده، لبخند ساغر شایسته بود که در آن، خورشید می درخشد.

هوش مصنوعی: در دل شب تار، وقتی سکندر از چشم‌ها پنهان است، چه راهی وجود دارد برای رسیدن خضر به چشمه‌ای که جان‌بخش است؟

هوش مصنوعی: با آب چشمه حیوان می‌توان هنوز راهی را که حضرت ملا خضر مشخص نکرده، طی کرد.

هوش مصنوعی: هنوز روز نشده و هوا گرم است، چرا غزال در حال چرخش هنوز سر از افق نشان نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: چه روزی بود که عمر به سرعت گذشت و فرصت‌های خوب از دست رفت. جا ندارد که به این موضوع غمگین باشیم و بهتر است با نشاط و خوشحالی زندگی کنیم.

هوش مصنوعی: به ویژه اینکه زرهی بر تن کسی است که پاک و بی‌گناه باشد، در زمانی که ماه مبارک رمضان فرا می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در این محفل نوشیدن الکل کند، بر اساس نظر دین و شرع، سرش را به جای سبو شکسته و مجازات می‌شود بی‌آنکه عذاب و تنبیهی داشته باشد.

هوش مصنوعی: می‌ که دو ساله است، بوی خوبش برای هر روز و هر ماه بسیار دل‌چسب است، به ویژه در شب و روز نیمه شعبان.

هوش مصنوعی: شبی که دنیا با هزاران نگاه به سمت خاک می‌نگرد تا صبح، انسان در حیرت و شگفتی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: شبی که نرگس، گل زیبایی، از چشمان مسیح حیرت‌زده شد، در آن شگفتی که عرش الهی است، نرگس را کشت.

هوش مصنوعی: شبی که گل کوچکی از باغ احمدی شکوفا شد، موجب شکوفایی و زیبایی بهارستان و آفرینش گردید.

هوش مصنوعی: در شب تولد، وجود مظهر تمامی صفات حق به صورتی که ممکن است، تجلی پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف مقام و منزلت خاصی اشاره می‌کند. او می‌پرسد که کیست که در مرتبه‌ای به بلندای ملک و آسمان قرار دارد، و در عین حال، چه بنده‌ای می‌تواند به درگاه آسمان نزدیک شود. در پایان به نوعی به مسأله تفاوت‌های اجتماعی و مقام‌ها اشاره می‌شود. به طور کلی، این بیت به عظمت و جایگاه ویژه‌ای که برخی افراد دارند می‌پردازد.

هوش مصنوعی: در نزد قبه او، که به منزله‌ی جایگاهش است، هفت آسمان به عنوان تکیه‌گاه حاضرند و در مقابل چادر او، آسمان شاد و خوشحال قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر دلش مانند گهر درخشان شود و مثل خورشید بتابد، حتی اگر در دریا دچار غوطه‌وری شود، این زیبایی و درخشش او همچنان باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: انسان در جستجوی درک وجود حقیقی و ذات الهی، نمی‌تواند به یک نقطه مشخصی برسد و در این مسیر به مانند یک پرگار می‌ماند که تا همیشه در حال چرخش و سرگردانی است.

هوش مصنوعی: فضای جهان زمانی محدود و بسته می‌شود که دل دشمن، چون اسب رزم، در پی هدفش با شدت حرکت کند.

هوش مصنوعی: اگر حال و هوای قهر او تمام شود، در میان چمن‌ها دو چشم نرگس از دل خاک بیرون می‌آید و گریان خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر نسیم رحمتش به سوی آتش جهنم برود، خشم او هم به سوی بهشت می‌رود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که زمانی که انسان از خیر و رحمت الهی بهره‌مند می‌شود، حالش بهتر می‌شود و در مقابل، اگر از غضب و قهر خدا دور بماند، به آرامش و نجات خواهد رسید. به عبارت دیگر، ارتباط با نعمت‌های الهی و دوری از عذاب‌ها می‌تواند زندگی را شیرین‌تر کند.

هوش مصنوعی: وجود او همچون دریایی بزرگی است که این قطره، تنها نشانه‌ای از آن عظمت است، و خشم و کینه‌اش نیز تنها نمونه‌ای کوچک از قدرت و شدت اوست.

هوش مصنوعی: تو آن کسی هستی که در مقابل درگاهت، گدا می‌تواند از ثروتمندان و پادشاهان دیگر مالیات بگیرد و غنیمت جمع کند.

هوش مصنوعی: در مکانی که تو هستی، دنیا به کامل‌ترین تصویرش درآمده است. هر آسمانی مانند یک تالار بزرگ جلوه‌گر است.

هوش مصنوعی: جهان تحت کنترل توست مانند شکار در دست یک شکارچی و تو هم مثل گوی در زمین چوگان هستی.

هوش مصنوعی: این بیت می‌گوید: کسی می‌تواند وجود تو را به عنوان دلیلی قوی و محکم برای اثبات وجود خود و جهان به کار گیرد. تو به گونه‌ای هستی که برای اثبات همه چیز کافی‌ای و در واقع خودت شاهد و برهان وجود جهانی.

هوش مصنوعی: اگر از دیدگان این دنیا دور شده‌ای، چه تعجبی دارد؟ زیرا این جهان مانند چشمی است و تو در آن حضور نداری.

هوش مصنوعی: تو آغازگاه هستی و تمام جهان از وجود تو نشأت گرفته است، همان‌طور که یک منبع پنهان در پس ظاهر چیزها قرار دارد.

هوش مصنوعی: به گردن ماه، زنجیری بینداز و ببین که چه فایده‌ای دارد، وقتی تو تنها با رشته‌ای نازک و ظریف پیوند خورده‌ای.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است خون دل دشمنان تو، به خاطر داغدارت، در باغ لاله‌های نعمان جاری شود؟

هوش مصنوعی: روزی صحبت از تو به زبانم آمد و آن چنان خوشبو بود که مانند عطر مشک همیشه در ذهنم می‌ماند.

هوش مصنوعی: من یکبار می‌خواهم تو را وصف کنم و دیگر از این کار دست می‌کشم، چرا که می‌دانم تا روز قیامت از زبانم سخنانی مانند جواهر نایاب در می‌ریزد.

هوش مصنوعی: عمر ما به پایان رسیده، اما داستان عشق ما هنوز ادامه دارد، چون دوری چهره تو بر من عظیم و بی‌پایان است.

هوش مصنوعی: امیدوارم که این شب تنهایی به پایان برسد و روزی بیاید که خورشید از سمت افق طلوع کند و همه چیز روشن و زیبا شود.

هوش مصنوعی: ای خورشید، تابش چهره‌ات را برافراز تا چشمان نابینا از نور تو بهره‌مند شوند.

هوش مصنوعی: به خاطر انتظار تو، آسمان رنگی از سفیدی به خود گرفته و به خاطر دوری تو، قلب دنیا در حالت تنش و ناراحتی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: هر شب به خاطر غم تو، چاک می‌کنم و لباس خود را تا دامان بالا می‌زنم، مثل صبح که تازه بیدار می‌شوم.

هوش مصنوعی: روز دیگری خواهد آمد که من با سوزن مژه‌هایم، درز چاک گریبانم را که پاره شده، ترمیم می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر نیرویی بی‌مسئولیت و دزد را به جایی بسپاری، هرچقدر هم گنج و ثروت در آنجا وجود داشته باشد، نمی‌توانی به خوبی آن را حفظ کنی. همچنین، اگر گله‌ای از دام‌ها را بدون نگهبان بگذاری، در معرض خطر و آسیب قرار می‌گیرد. در واقع، امنیت و حفظ منابع به نظارت و مراقبت نیاز دارد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد روزی خواهد رسید که همچون چرخ و در کنار تو، من نیز بتوانم در کارهای بزرگ و پیروزی‌ها فعال باشم.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم در برابر آفتاب، یک کلاهی بگذارم و از میان ستاره‌ها، یک ردای شایسته بر تن کنم.

هوش مصنوعی: مانند جم که بر تخت می‌نشیند، من هم می‌خواهم بر ابرها سوار شوم و در پشت کوه‌های شهلان قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: من به قدری با قدرت و شکوه ظاهر می‌شوم که هر کسی مرا نبیند، گمان می‌کند که من همان رستم پهلوان هستم.

هوش مصنوعی: من از کهکشان‌ها بگذارم تو را، که نردبانی به‌سوی قله‌های آسمان گذاشته‌ای. از ماه نو می‌زنم بر آب، زیرا تو احساسی تازه و زنده به زندگی‌ام بخشیده‌ای.

هوش مصنوعی: شعله‌ای از دست جوال، مرا شست‌وشو داد و آتش شدت به من زخم زد.

هوش مصنوعی: من یک شمشیر از عشق برمی‌دارم و آن را به دوش می‌زنم، و یکی از ستاره‌ها را از آسمان به پشت خود می‌اندازم.

هوش مصنوعی: به خاطر خنکی تو، جانم را فدای هزار سامری و گاو طلا می‌کنم که با تیغ آتشین خود کار خود را انجام می‌دهند.

هوش مصنوعی: هر جا که بروم، به سمت صف دشمن حرکت می‌کنم و مانند سیل، همه پایه‌ها و استحکام‌های آن‌ها را ویران می‌سازم.

هوش مصنوعی: اگر لبخند بر چهره‌ات باشد، نگو که خنده‌ایست، چون وقتی که مار به خاطر غم، دندانش را بر جگر می‌گذارد، دیگر جای خنده نیست.

هوش مصنوعی: هرچند که من شجاعت و قدرتی ندارم، هرچند که قهرمانی و توانایی در من نیست.

هوش مصنوعی: عشق و محبت تو می‌تواند حتی کوچک‌ترین تأثیرات را به موجودات بزرگ و بی‌پایان تبدیل کند. مهر تو مانند نور خورشید است که توانایی پرورش و رشد را دارد و لطف تو مانند دریایی است که با هر قطره‌اش عمیق و وسیع‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از من هیچ کاری برنیاید، همین برای من کافی است که همیشه مدح تو را بگویم مانند حسان.

هوش مصنوعی: ای هیچ کس، ای زیبایی، ای پادشاه و دادگر، من به خاطر ظلم و ستم تقدیر و سرنوشت، دلی غمگین و پریشان دارم.

هوش مصنوعی: من از چه کسی ناله و شکایت دارم، وقتی که من بنده توام؟ و داستانی را دارم که از چه کسی بگویم، زمانی که تو از این جهان رانده شده‌ای؟

هوش مصنوعی: آسمان که نمی‌تواند دانا باشد و فقط چیزهای پست و بی‌ارزش را پرورش می‌دهد، پس چرا باید مرا تحت فشار قرار دهد؟ مگر اینکه من هم نادان باشم.

هوش مصنوعی: اگر کمک تو به من برسد، چه نیازی به کینه‌هایی دارم که از چرخ زندگی متحمل شده‌ام؟

هوش مصنوعی: من به سرعت و شجاعت مانند اسب در حال تاختن، عزم خود را به آسمان می‌زنم و تصمیم قوی خود را بر گردن ستاره‌ها می‌افکنم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم به طور کامل ساختار این آسمان را از هم بپاشم و تمام کاخ‌ها و بناهای این مکان را ویران کنم.

هوش مصنوعی: دل شاعر از خلق شعر و نظم چنان پژمرده و ناراحت شده است که همچون سوسن، بی‌صدا و بی‌زبان مانده و unable to express its feelings.

هوش مصنوعی: وقتی که بخواهم تو را ستایش کنم، از شوق تا آنجا پیش می‌روم که حتی یک تار مویم هم هزار حالت و بیان را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: من مانند شاعری هستم که قصد دارد تو را مدح و ستایش کند، اما قلمم به دلیل تب و تاب این موضوع، قبل از اینکه به هدف اصلی برسم، دچار اختلال و ناپایداری می‌شود.

هوش مصنوعی: نوشتن در حالتی نیست که بتوان به راحتی کلمات را بیان کرد؛ چرا که عشق و احساسی که در دل دارم، اجازه نمی‌دهد تا قلم بر کاغذ برود و معانی درست را بیان کند.

هوش مصنوعی: هر زمان که بهار باشد و زمین را سبزه و برکات پر کند، زندگی شاداب است؛ اما این زیبایی همیشگی نیست و به‌زودی با آمدن خزان، برگ‌ها می‌ریزند و زندگی دچار تغییر می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق به چهره‌ی تو مانند خنده‌ای است که در دل دشمنان تو، احساس ناراحتی و غم را به وجود می‌آورد؛ چنان‌که ابرهای بهاری در فصل بارانی به گریه می‌افتند.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، از بنده و نصرالله خواهش می‌کنم که ما هر دو را یک‌نواخت و هم‌پایه در نظر بگیری و از ما استقبال کنی.