هوش مصنوعی: زمانی فرا رسیده که به خاطر ظلم و ستم پاییز، فصل بهار دیگری نمانده و به یکباره زیبایی‌ها و گل‌ها از باغ رخت بربسته‌اند.

هوش مصنوعی: سبزه از باغ خارج شد و به سوی نیستی رفت، و غنچه هم از دشت دور شد و به سفری رفت.

هوش مصنوعی: گل از گلزار با درد و رنج بسیار به بیرون آمده و لاله نیز با زخم‌های عمیق از باغ خارج شده است.

هوش مصنوعی: عمدتاً توافق‌ها و دوستی‌ها در دوره‌های مختلف به خاطر گذر زمان نمی‌توانند طولانی‌مدت باشند، مانند شب‌هایی که در آن‌ها به خوشی و وصل می‌گذرد و ماندگار نیستند.

هوش مصنوعی: این واقعاً شگفت‌آور است که در این هوای سرد، شعر محبوب توانسته است شعله‌ای در دل و جان کسانی که هوشیارند، برافروزد.

هوش مصنوعی: شعر من به‌گونه‌ای بود که گرمای شعری را داشت ولی حالتی سرد و بی‌احساس به همراه داشت، مشابه آبی که هم سرد است و هم سوزان. این احساس را تداعی می‌کند که در عین سردی، می‌تواند حالت سوزان نیز داشته باشد.

هوش مصنوعی: چرخ زمان به گونه‌ای است که در ماه‌های آبان و دی هر سال، از روی زمین به حرکت در می‌آید و به دنبال ماه‌های نیسان و ایار می‌افتد.

هوش مصنوعی: برگ‌های ما مانند دفترهایی هستند که در پاییز ریخته‌اند، شاید سال آینده دوباره جمع شوند و به هم پیوند بخورند.

هوش مصنوعی: دوستی با گل، مانند گفت و گو با چهره‌ای زیبا، طولانی نخواهد بود و تنها یک هفته بیشتر دوام نخواهد آورد.

هوش مصنوعی: غنچه به خاطر شرایطی که داشت، نتوانست صحبت کند و لبی از خنده باز کند، چرا که زمانه مانع از این کار شده بود.

هوش مصنوعی: در پاییز، هنگامی که بر روی چمن زرد و پژمرده، نسیم سرد می‌وزد، انگار که زعفران در گلستان انبار شده است و رنگ و زیبایی خاصی به آن می‌بخشد.

هوش مصنوعی: زعفرانی که باعث شادی و خوشحالی می‌شود، به هیچ وجه با زعفرانی که غم و رنج به همراه دارد، قابل مقایسه نیست.

هوش مصنوعی: اگر هر شاخه از درخت دستی از بخشندگی دارد، پس چرا آستین دست بخشنده‌ای را باز کرده تا دینارها بریزد؟

هوش مصنوعی: عمر شب به جوانی تشبیه شده است که با وجود زیبایی و کمال خود، به مرور زمان به پایان می‌رسد و نقص‌ها و کمبودها در آن نمایان می‌شود. در واقع، جوانی با تمام زیبایی‌اش، در نهایت به زوال می‌انجامد.

هوش مصنوعی: در آغاز شب، وقتی صبح در حال نزدیک شدن است، مانند کسی که در حال دکوستنگی است، سختی‌های شب را فراموش کرده و به تلاش برای به دست آوردن زیبایی‌های روز می‌پردازد.

هوش مصنوعی: برای تجارت باید به اصول و مراحل آن دقت کرد، تا در مقابل پولی که پرداخت می‌شود، جنس دقیقی به دست آید.

هوش مصنوعی: تا زمانی که ماه سرطان در نیمه روزها بیاید، به تدریج بر قیمت‌ها افزوده می‌شود و تجار در این زمان به آرامی سود بیشتری کسب می‌کنند.

هوش مصنوعی: کسی که طلا می‌دهد، در واقع به‌جای آن مس کثیف می‌گیرد. و آن‌که عطر مشکی می‌دهد، در عوض آن گلی زیبا و خوشبو به دست می‌آورد.

هوش مصنوعی: این بیت به تضاد میان چیزهای با ارزش و نادر اشاره دارد. در اینجا، "زر سنجیده" نشان‌دهندهٔ طلا یا ارزش واقعی است که در روشنایی روز مشخص و قابل مشاهده است، در حالی که "مشک پیچیده" به عطر یا چیز با ارزشی اشاره دارد که شاید در تاریکی یا زیر لایه‌ا‌ی پنهان باشد. به طور کلی، این تصویر به تفاوت میان چیزهای واضح و آشکار و چیزهای پنهان یا ناپیدا می‌پردازد.

هوش مصنوعی: در دلم آرزو داشتم که مانند سبزه در باغ شکوفا شوم و در ذهنم این بود که همچون لاله به زیبایی در گلزار حضور داشته باشم.

هوش مصنوعی: اگر کسی ناز و کرشمه کند، مانند گل زیبا می‌شود و اگر صدایش به گوش برسد، مانند صدای هزار نی دلنواز می‌شود.

هوش مصنوعی: باغ به وسیله غنچه‌ها به زیبایی مصفا می‌شود، همان‌طور که غیرت و شجاعت در وجود دلیران نمایان می‌شود. همچنین، سرسبزی طبیعت باعث شگفتی و حیرت آهوان می‌شود که در دشت‌ها می‌گردند.

هوش مصنوعی: دشت، مانند لاله‌ای پررنگ و شاداب می‌شود و کوه، به مانند سبزه‌ای سرسبز و تازه به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: من و افرادی که با یکدیگر همسان هستیم، با رویکردی لطیف و خلاقانه، در گفتگوهایمان به شیرینی و زیبایی کلام می‌پردازیم.

هوش مصنوعی: همه در علم ریاضی مانند اقلیدس مهارت دارند و در علم طبیعی همچون بهمن، یار و همراه هستند.

هوش مصنوعی: بر روی چمن و سبزه، دل‌تنگی‌ام را فراموش کرده و می‌نوشم. در هر مکانی ساغر را در دست دارم و هر لحظه در کنار آب، دارویی می‌ریزم تا از غم‌هایم رهایی یابم.

هوش مصنوعی: در صبح، با ویژگی‌های خورشید مانند، چتر رنگارنگی را در باغی زیبا باز می‌کنم؛ ای بهار، آیا می‌توانم مانند ابر، سایه‌ای بزرگ بر روی این گلزار بیفکنم؟

هوش مصنوعی: گاهی به گل لاله نگاه می‌کنم و گاهی به دوست خود. گاهی لب گل را می‌بوسم و گاهی نیز لب یارم را.

هوش مصنوعی: صبح‌ها مانند آب روان، به دل صحرا می‌روم و در غروب‌ها مانند باد صبا، در باغ و گلزار قدم می‌زنم.

هوش مصنوعی: گاهی پیش می‌آیم و مانند نهر در میانه باغ می‌رقصم، و گاهی هم مانند سبزه از شکاف دیوار می‌رویم.

هوش مصنوعی: گاه به شوق و زیبایی مانند لاله در میان گل‌ها قدم می‌زنم و گاهی با آزادی و شادابی مانند پرنده‌ای به سمت کوه‌ها پیش می‌روم.

هوش مصنوعی: من همچون قمری هستم که مدام از این شاخ به آن شاخ پر می‌زند و از این باغ به آن باغ می‌روم، انگار هزاران بار.

هوش مصنوعی: خلاصه اینکه، هر روز و شب و صبح و شب، چشمانم مانند گل نرگس نمی‌توانند از خواب شیرین بیدار شوند.

هوش مصنوعی: من تصمیم دارم که امسال برای خودم چند روزی فرصت بگیرم تا از مشکلات و ناملایمات زندگی فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: به خاطر مشغله‌های زیاد، فصل بهار امسال از دست نرود و از هیچ فرصتی برای لذت بردن از آن بی‌فایده نگذریم، چه برای افراد جوان و چه برای سالمندان.

هوش مصنوعی: من تا می که از ظرف شراب ریختم، از شیشه به جام گل منتقل شد و از باغ گل به شکوفایی و زیبایی بهار پیوست.

هوش مصنوعی: بهار به پایان رسیده و طبیعت به حالتی غم‌انگیز درآمده است. چمن‌ها زرد شده‌اند، گل‌ها پژمرده و باغ‌ها دیگر نشاط و زیبایی سابق را ندارند. حال، همه جا در حالتی بیماری و افتادگی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: اکنون تصمیم دارم که در یادبود بهار، محفل عزا و سوگواری برپا کنم که با شرایط نامناسب و بی‌نظمی همراه باشد.

هوش مصنوعی: قهوه را با نگاهی غمگین می‌نگرم، اما جزوه‌ای از شراب را نمی‌نوشم، تنها اشعاری را می‌نوشم.

هوش مصنوعی: بیایید درباره زیبایی‌ها و لذت‌های بهار صحبت کنیم، فریاد و ناله‌هایمان را فراموش کنیم و به خاطر آن فصل زیبا و شگفت‌انگیز، دعا کنیم.

هوش مصنوعی: شاید دوباره به فکری جدید و تازه برسم که از اندیشه‌های غم‌انگیز و تماشای نمایش‌های عزاداری و درد و رنج بهتر باشد.

هوش مصنوعی: به فکر ایجاد یک طرح جدید و خالی از غم هستم، اما بدبختی‌های جهان به گونه‌ای است که بر روی من سایه افکنده و حال خوشی ندارم.

هوش مصنوعی: بدون وجود گل و لاله، باغی را طراحی می‌کنم که زیبایی‌اش به حدی باشد که گل‌ها و لاله‌ها در گلزار به آن حسادت کنند.

هوش مصنوعی: می‌خواهم چمنی سرسبز بسازم که مانند باغ‌های زیبای بهشتی باشد و دمی به آن جلوه‌ای زیبا بدهم که شباهت به دشت‌های سرسبز و خوشبو داشته باشد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم باغچه‌ای را پر از عطر خوش مشک کنم و فضای خانه را به محفل گل‌های سنبل مزین سازم.

هوش مصنوعی: هیچ می‌دانی چه کنم تا این کار به خوبی انجام شود؟ هیچ می‌دانی چه کنم تا از این ترفند استفاده کنم؟

هوش مصنوعی: با دستم زیبایی‌های یک دختر جذاب و سنگین‌دل را در آغوش می‌گیرم، دختری با چهره‌ای زیبا و شاداب که مانند گل و نسرین می‌درخشد.

هوش مصنوعی: من با رنگ و زیبایی لب او، باغچه‌ای پر از غنچه می‌زنم، آن‌قدر سرخ و دل‌انگیز که شکر از سخنانش می‌چکد.

هوش مصنوعی: باغبان می‌گوید که از میان این همه محصول و خرمن، لاله‌ها را بر می‌دارد و از کنار آن همه، سنبل‌ها را هم می‌چیند.

هوش مصنوعی: می‌خواهم خانه‌ام را با نشانه‌های زیبایی‌اش زینت دهم، همانطور که یک گلشن را با رنگ و عطر گل‌ها زیبا می‌کنند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چهره، مو، لب، اندام و قامت او باعث ایجاد فضایی زیبا و شگفت‌انگیز مانند یک باغ پر از طرح و رنگ باشد.

هوش مصنوعی: در کنار سبزه و با دیدن چهره زیبا او، همیشه در حال نوشیدن شراب قرمز هستم، چه در روز و چه در شب، چه در شام و چه در صبح.

هوش مصنوعی: من به تماشای اسب زیبایم می‌نشینم و مدام جام را پر می‌کنم، لبانش را می‌بوسم و به سرشار کردن ساغر ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: من لبش را می‌بوسم و می‌نوشم، با وجود اینکه فصل خزان است. هر روز او را می‌بینم و گل‌ها را در جای بهار می‌جویم.

هوش مصنوعی: ای معشوق زیبا و دلربا، ای گل خوشبوی محبوب، تو که در دل عاشق نشانده‌ای راهی سخت و طاقت‌فرسا، فقط یک بار به آن دل شکسته نگاه کن.

هوش مصنوعی: ای قامت تو همچون سرو است، که زیبایی‌اش مثال‌زدنی است. بر لبانت نسرین وجود دارد، که خود نمادی از زیبایی است. و لبت چون لعل می‌درخشد، که این زیبایی از شهد شیرین شکر هم فراتر است.

هوش مصنوعی: زلف‌های تو همچون سنبله‌ای است که در همه جا پخش شده و شکسته است. و دو چشمان تو مانند نرگسی هستند که خواب‌آلوده و در حالت خماری به نظر می‌آیند.

هوش مصنوعی: ای گل، صورت تو را نسیم صبح مانند مشعلی روشن می‌کند و زیبایی چهره‌ات را مهر و محبت آسمان همانند آینه‌ای منعکس می‌نماید.

هوش مصنوعی: قلم من از لب زیبای تو شبانه سخنی گفت، اما فقط از روی مستی و بی‌خبری بود.

هوش مصنوعی: قلم مانند نیشکر شیرین شده و نامه‌ام به مانند یک سرزمین پر از شکر است، مثل طوطی که با سخنان شیرینش، شکر را می‌چشد.

هوش مصنوعی: دفتر من مانند منبعی آموزنده است که از آن قند و شیرینی به دنیا می‌ریزد و به هر سو پخش می‌شود.

هوش مصنوعی: هر شب شعر می‌سرایم و آن را به بقال می‌سپارم تا او هم آن را در بازار برای فروش عرضه کند.

هوش مصنوعی: شگفت‌انگیز است که شبی در کنار دفتر یا قلمم، نام موی آشفته‌ات را نوشتم ای معشوق.

هوش مصنوعی: به طور ناگهانی، خانه به مکانی شبیه به یک جادوخانه تبدیل شد و پر از عقرب‌ها و افعی‌ها و مارها شد.

هوش مصنوعی: او همواره به من زخم زبان می‌زد و من از روی حیله و نکته‌سنجی به او جادو و افسون می‌کردم و در شعرهایم او را مورد خطاب قرار می‌دادم.

هوش مصنوعی: مدت زیادی باید منتظر بمانی و در خواب بمانی، یا اینکه با تحمل و صبر، تصویری را از روحت بر دیوار زندگی‌ات بکشانی.

هوش مصنوعی: من به شدت غمگین و ناراحت هستم؛ بیا و باده‌ای به من بده. بدون هیچ تردیدی، من به شدت خسته و ناامید هستم؛ فقط یک بوسه بده و از من نخواه که بیشتر از این درخواست کنم.

هوش مصنوعی: در این زمان که موسم خم غدیر است، باید با خم و غدیر نوشید، حتی اگر زمانه و سرنوشت ما را دچار نیرنگ کند.

هوش مصنوعی: زمان آن فرا رسیده است که تمام رازهای وجود بدون هیچ واسطه‌ای از شکل مادی خود نمایان شوند.

هوش مصنوعی: فرصت مناسبی رسیده که پیامبر طبق دستور خدا از اشیای موجود مثل شتران، منبر بسازد و این کار اجتناب‌ناپذیر است.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که خداوند به وسیله‌ی پیامبر خود، حیدر کرار (علی) را به واسطه‌ی مدح و افکار نیکو بارها معرفی و تکرار می‌کند. در واقع، آنچه که درباره‌ی این شخصیت بزرگ گفته می‌شود، از جانب خداوند و در قالب پیام‌های دینی تأکید شده است.

هوش مصنوعی: خانه‌ای که در آن هیچ‌چیز وجود ندارد، نشان‌دهنده باریک‌ترین و عمیق‌ترین حالتی است که انسان می‌تواند به آن برسد. در این جا، مفهوم خط و نوشته (نون و قلم) به تصویر و ذات خداوند اشاره دارد.

هوش مصنوعی: نقشه‌ای که درباره نبوت ترسیم شده، چه کسی است که روح وجود را به دست دارد و نقطه‌ای که در نهایت کار را شکل می‌دهد، چه کسی است؟

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که نوشته شدن نخستین نشانه‌های توحید در کتاب خلقت، نهایت تأیید و تأکید بر اسرار الهی را نشان می‌دهد. به عبارتی، این آیات و نشانه‌ها به عمق و حقیقت وجود خداوند اشاره دارند و به نوعی هدف نهایی وجود انسان را مشخص می‌کنند.

هوش مصنوعی: کسی که با قدرتش، دست ناتوانی را به قدرت می‌آورد و کسی که بار وظیفه‌اش، ارزش آسمان را بی‌معنا می‌کند.

هوش مصنوعی: عقول و افکار انسان‌ها تلاش می‌کنند تا به فهم و درک حقیقت بزرگ وجودی برسند، اما حتی اگر به طرز دایره‌وار و پیچیده‌ای هم بروند، هرگز نمی‌توانند به عمق این حقیقت دست یابند.

هوش مصنوعی: آنچه که با تأمّل و تدبیر تو شکل گرفته، قانونی است محکم و استوار و آنچه که با قدرت شمشیر تو تأسیس شده، دینی پایدار و موزون است.

هوش مصنوعی: زمین و آسمان در خدمت عظمت تو هستند؛ آسمان به یک دروازه و زمین به یک بارگاه تقدیم تو شده‌اند.

هوش مصنوعی: عزم و اراده تو به قدری قوی است که آسمان هم نمی‌تواند مانع پیشرفت تو شود و در محیط جشن و شادی‌ات، عشق و محبت چون مشعلی روشن است.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به اهمیت و بزرگی نام و فضایل شخصیت اشاره دارد. می‌گوید که تقدیر و سرنوشت، با دست خود، ویژگی‌های تو را به شکل زیبا و دلنشین به نگارش درآورده است. به عبارتی، سرنوشت و قضا، زحمات و خصوصیات تو را به صورت یک کتاب ارزشمند ثبت کرده‌اند.

هوش مصنوعی: علم تو همچون نامه‌ای است که از ابتدا به دقت نوشته شده و تو را در دنیای ستایش‌ها و توصیف‌ها می‌سازد.

هوش مصنوعی: چرخ و زمانه به گشایش و نعمت‌های تو می‌پردازند و مردم جهان از سفره‌ی کرم و مهربانی تو بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: صحن ایوان تو همچون یک جایگاه برای نشستن است و زمین زیر پای تو را به میدان بازی تشبیه می‌کند که آسمان نیز به عنوان مسیر مسابقه‌ای برای تجلی و حرکت تو در نظر گرفته شده است.

هوش مصنوعی: بهشت به خاطر محبت‌های تو همچون درختی تازه می‌روید و جهنم ناشی از سوز عشق تو همچون شعله‌ای سیاه و تیره است.

هوش مصنوعی: باران به خاطر لطف و رحمت تو مانند جواهر می‌بارد و آب به واسطه‌ی تصویر تیغ تو به شکل ماده‌ای با ارزش درآمده است.

هوش مصنوعی: اگر در صدف قطره‌ای از نیسان قرار گیرد، مرواریدی شکل می‌گیرد، و اگر در رحم نقطه‌ای از انسان ظاهری یابد، جانداری متولد می‌شود.

هوش مصنوعی: با بخشش تو، قطره‌ای از آب به وجود آمد که مانند نوری روشن می‌درخشد، و از لطف تو، ابر به شکل دریایی پرشور و شگفت‌آور می‌شود.

هوش مصنوعی: در شش جهت، یعنی در تمام جهات، کاخ تو به زیبایی ساخته شده و هیچ چیزی مانند آن نیست. هیچ چیز دیگری به اندازه مقام تو اهمیت ندارد و هیچ فردی به اندازه تو در زندگی دیگران نقش ندارد.

هوش مصنوعی: در میهمانی تو، خورشید مثل کاتب است و خرج و مخارج دربار تو مانند جمشید، بزرگ‌ترین و معتبرترین مقام، تحت نظر و مراقبت است.

هوش مصنوعی: دعوت تو را تقدیر نوشته و بر سفره بخشش تو، دست قدرت تو را به عنوان سالار می‌نشاند.

هوش مصنوعی: سرزمین تو مانند صفحه‌ای است که به خاطر مقام و ارزشت، به زیباترین شکل سامان یافته و ستاره‌ها به خاطر وجود تو درخشش خاصی پیدا کرده‌اند.

هوش مصنوعی: از ابتدا سرنوشت معین شده که به خاطر خشم تو آسمان چه کسی بوده و تا همیشه در سرش مشکلات و دردها خواهد بود.

هوش مصنوعی: دشمن به خاطر ترس از تیغ تو، سر تا قدمش را باز می‌کند تا بتواند فریاد کند و بگوید مراقب باش!

هوش مصنوعی: سال‌ها با عشق و درد دل، دانه‌ای از یاقوت را پرورش دادم که با آب شفاف و نشان‌دهنده زیبایی است.

هوش مصنوعی: او از روی نیاز با تمام خجالت و شرمندگی بر خاک پای تو نذر می‌کند، به نشانه‌ی ناتوانی و احساس عجزش.

هوش مصنوعی: به او دست نزن و به او نگاه نکن؛ او را چون خاک بی‌ارزش در مسیر درویشان حساب کن.

هوش مصنوعی: یک شب، با وجود قدرت و وقار تو، نسیم صبح زود به گل‌های چمن صحبت‌هایی کرد.

هوش مصنوعی: لاله که قلبش از غم و درد می‌سوزد، به خاطر سوزش درونش به حالت سوخته درآمده است. از آن غنچه و گل هم اشک و قطرات رنج برزمین ریخته شده است.

هوش مصنوعی: در دل باد، به خاطر ترس و اضطراب، چشم نرگس رنگی زرد به خود گرفت و از غم بیمار شد.

هوش مصنوعی: آیا آسمان این چرخش را از تیغ تو آموخته است؟ آیا سپهر این رفتار را از تیر تو به امانت گرفته است؟

هوش مصنوعی: کسی که آرزوهای انسان را قطع می‌کند و به سرانجام می‌رساند، همان‌قدر زودگذر است که خود زمان مرگ.

هوش مصنوعی: اگر تو تدبیر و حزم خود را نداشته باشی، لحظه‌ای از کارها و امور زندگی به هم می‌ریزد و نظم و ترتیب آن از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: شب گذشته به سبب احوال ماه و خورشید، این گفتار را از یکی از افراد با عقل و دانش پرسیدم.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات خورشید، در مقام پذیرش، دچار کسوف می‌شود و هر ماه، ماه به نوعی به طلب می‌آید و در حالتی نزار و ضعیف قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی ماه بدون ابر می‌شود، زیبایی‌اش کم‌رنگ و غم‌انگیز می‌گردد و وقتی که خورشید بدون علت به تیره و تار شدن می‌افتد، روشنایی‌اش از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: این دو سکه به هم شبیه هستند و دست سرنوشت هر شب و روز آنها را به گردش در می‌آورد و بر همین منوال ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و درخشندگی اشیاء با استفاده از نمادهای ارزشمند می‌پردازد. در اینجا به سنگی زیبا و درخشان اشاره شده که از نقره ساخته شده و در مقابل آن، سکه‌ای طلایی از آسمان توصیف می‌شود. این تصویرسازی نمایانگر زیبایی و ارزشمندی این اشیاء است که می‌تواند نمادهای مادی و معنوی را همزمان در خود داشته باشد.

هوش مصنوعی: این بیت به مفهوم این است که دست قدرت‌مند خداوند، کائنات و همه چیز را با معیاری از طلا و نقره می‌سنجید. در واقع، خداوند حاکم بر تمام عالم و موجودات است و همه چیز را با دقت و بر اساس ارزش‌های واقعی می‌سنجد.

هوش مصنوعی: اگر دل انسان خالی و ناپاک باشد، مانند تاریک و سیاه می‌شود، اما اگر دل صاف و پاک باشد، مانند روشنایی و وضوح از آن بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: مردم می‌گویند که در جنگ خیبر، زمانی که شمشیر تو بر سر دشمن فرود آمد، نور درخشانی از آن ساطع شد.

هوش مصنوعی: هیکل و شکل تو در نظر دو نفر با دیدگاه‌های متفاوت، از یک موضوع واحد دو تصویر مختلف را نشان می‌دهد و از این دو دیدگاه، چهار نتیجه مختلف به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که این بیت به موضوع عدالت و نیت‌های کاری اشاره دارد. در اینجا، شخصی در وضعیت دشواری قرار دارد که ناچار است بین دو انتخاب سخت تصمیم بگیرد. درست مثل اینکه در حال حرکت بر روی لبه‌ی یک تیغ است و هر حرکتش می‌تواند عواقب جدی داشته باشد. وضعیت به گونه‌ای است که هوش و توجه او تحت تأثیر قرار می‌گیرد و به دو قسمت تقسیم می‌شود، گویی که او بین دو گزینه‌ای که بر سر دو اسب و سوار قرار دارند، در گیر است. در اینجا هم عدالت و دقت در تصمیم‌گیری اهمیت دارد.

هوش مصنوعی: حق فرمود که در سمت راست تو، همانند سراقيل، نگهداری خواهد شد و میکال نیز در سمت چپ تو نگهبان خواهد بود.

هوش مصنوعی: جبریل (فرشته) به خاطر تیغ تو، مانند سپری خودش را محافظت می‌کند. مبادا که او از درون گاو یا دل ماهی بزرگ عبور کند.

هوش مصنوعی: این نکته برایم روشن نیست، اما وقتی به آن با دقت نگاه می‌کنم، می‌بینم که حقیقتاً سنجیده و دقیق است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که چه کسی می‌تواند در میدان نبرد به تو کمک کند و قدرت تو را به دوش بگیرد؟ آیا می‌توان به کسی مانند میکال (فرشته‌ای که به جنگ و جهاد معروف است) یا سرافیل (فرشته‌ای با نیروی الهی) اشاره کرد که توانایی تو را در کار و مبارزه افزایش دهند؟

هوش مصنوعی: کیست که بتواند از تو محافظت کند و سپر تیغ تو شود، در حالی که قدرت تیغ تو به حدی است که می‌تواند پر و بال او را از آتش و گرمی تیغ بشکافد و بسوزاند؟

هوش مصنوعی: اگر صبر و بردباری تو نبود و در میدان نبرد حاضر نمی‌شدی، هیچ‌گاه قدرت و توانایی فرشتگان در انجام این کار به منصه ظهور نمی‌رسید.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که تو به آن اشاره می‌کنی، در آن صف رزم چه نوع پرنده‌ای است که به‌جای دانه، جان چند نفر را با نوکش می‌گیرد؟

هوش مصنوعی: دشمن نادان و بداندیش با حقه‌ بازی می‌تواند چون آتش عمل کند، اگر تو از او بترسی و محافظت کنی.

هوش مصنوعی: تیغ تو چنان قوی و تند است که می‌تواند از سنگ جان بگیرد و به گونه‌ای عمل کند که حتی از دل سنگ نیز آتش و جراحت بیرون بکشد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم درباره‌ی تو شعر بگویم و تو را ستایش کنم، اما نمی‌دانم چگونه این کار را انجام دهم چون خودم توانایی کافی ندارم و ستایش تو کاری بسیار سخت است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم همه برگ‌های درختان را به کاغذ تبدیل کنم و همه امواج دریاها را به جوهر، باز هم نمی‌توانم تمام زیبایی‌ها و طراوت‌های زندگی را بیان کنم.

هوش مصنوعی: یعنی که وقتی ستاره‌ها و آسمان به تسبیح و ستایش خدا بپردازند، تمام موجودات از جن و انس و حتی قلم و لوح نیز به عنوان دفتر نوشتن و یادداشت کردن این ستایش‌ها خواهند بود.

هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد تو را ستایش کند، نباید تنها به یک یا چند کلمه بسنده کند؛ چرا که تو وصف و ویژگی‌های بسیاری داری که نمی‌توان در یک جمله یا متن کوتاه بیان کرد.

هوش مصنوعی: مدح و ستایش تو باعث شده که حقیقت توسط راویان برتر بیان شود، و جبرئیل (فرشته) که شاه دین و آخرین پیام‌رسان است، در این زمینه بر تمام نقل‌ها پیشی دارد.