میرزا حبیب خراسانی » دیوان اشعار » بخش دو » غزلیات » شمارهٔ  ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>امشب آن ترک وعده داده مرا</p></div>
<div class="m2"><p>بزم عیش و طرب نهاده مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وعده فرموده تا بمشکوی خویش</p></div>
<div class="m2"><p>به کشد با رخ گشاده مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>من بمسند چو شاه تکیه زنم</p></div>
<div class="m2"><p>او بخدمت شود ستاده مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>هی دهد از دو لعل بوسه مرا</p></div>
<div class="m2"><p>هی دهد با دو جام باده مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>چون شود خواب او زبستر خواب</p></div>
<div class="m2"><p>کند از پرنیان ساده مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>چون فزون خورد باده و شد مست</p></div>
<div class="m2"><p>شود اندر بر اوفتاده مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>وان یکی ساعد بلورین را</p></div>
<div class="m2"><p>تا سحرگه کند و ساده مرا</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۸

امشب آن ترک وعده داده مرا
بزم عیش و طرب نهاده مرا
وعده فرموده تا بمشکوی خویش
به کشد با رخ گشاده مرا
من بمسند چو شاه تکیه زنم
او بخدمت شود ستاده مرا
هی دهد از دو لعل بوسه مرا
هی دهد با دو جام باده مرا
چون شود خواب او زبستر خواب
کند از پرنیان ساده مرا
چون فزون خورد باده و شد مست
شود اندر بر اوفتاده مرا
وان یکی ساعد بلورین را
تا سحرگه کند و ساده مرا

شمارهٔ  ۱۶

شمارهٔ  ۱۷

امشب آن ترک وعده داده مرا

بزم عیش و طرب نهاده مرا

وعده فرموده تا بمشکوی خویش

من بمسند چو شاه تکیه زنم

هی دهد از دو لعل بوسه مرا

هی دهد با دو جام باده مرا

چون شود خواب او زبستر خواب

چون فزون خورد باده و شد مست

شود اندر بر اوفتاده مرا

تا سحرگه کند و ساده مرا

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات