هوش مصنوعی: ای کاش روزی را به یاد داشته باشیم که شمعی روشن بود و پروانه‌ای در اطرافش نبود، روزهایی که در آن هیچ حرف و سخنی از بیگانگان و نامحرمان وجود نداشت و همه چیز در امان بود.

هوش مصنوعی: عقل از بیگانگی سخنی در میان آورد، وگرنه دیوانه در زنجیر زلف تو جایی نداشت.

هوش مصنوعی: شبی تاریک در خم زلف تو گذشت و در دل تاریکی، از زیبایی چهره‌ات هیچ داستانی نبود که گفته شود.

هوش مصنوعی: ما در گذشته به خاطر این زلف و این خال به دام آمده بودیم، در حالی که آن زمان هنوز این دام و این دانه وجود نداشت.

هوش مصنوعی: اگر بر لب نوشندگان جام، سخنی از زیبایی لب تو باشد، جز وعده‌ای از شراب و راز و رمز پیمانه چیزی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: این افکار غیرممکن در دل جام وجود ندارد و این سخنان بی‌ربط بر لب کسی جاری نمی‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که ترک‌ها به خراسان آمدند، فتنه و آشوب به پا شد؛ وگرنه در این شهر کسی نامی از چین و فرغانه نمی‌برد.

هوش مصنوعی: اشک‌های ما به طور ناگهانی مانند سیلی بزرگ فوران کردند، در حالی که در حقیقت گنجی ارزشمند در درون ما وجود داشت و از قبل ویران نشده بود.

هوش مصنوعی: اگر کسی در زندگی‌اش هیچ‌گونه حساب و کتابی نداشته باشد، در نهایت به نتیجه‌ای نخواهد رسید، چون حتی نیاز به شمارش و اندازه‌گیری هم برای او بی‌معنا می‌شود.