هوش مصنوعی: ای شیخ، تا چه زمانی می‌خواهی عمامه‌ات را سنگین‌تر کنی تا در زمان دعوت، صحنه را باشکوه‌تر و پرهیاهوتر کنی؟

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به نکته‌ای اشاره می‌کند که نباید در زمان مناسب و در هنگام شکار، به دنبال کارهای خاص و ویژه رفت. بلکه باید از فرصت‌های عمومی و عمومی‌تر نیز بهره‌مند شد. به عبارت دیگر، نیاز به توجه به امور عمومی و غفلت نکردن از آنها بیشتر احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی افسانه‌ای (عنقا) با بال‌های یک مگس شکار نمی‌شود، و کسی که هنوز دانش‌آموز است، نمی‌تواند به مدرسه‌ی یک علامه (عالم بزرگ) برسد.

هوش مصنوعی: چرا به دنبال شکار مگس‌های بزرگ و کوچک هستی و وقت خود را تلف می‌کنی؟ تا کی می‌خواهی تلاش کنی و به سوی جلو و عقب بروی؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که در مکان‌های آشفته و نابسامان قدم می‌زنی، سعی کن خود را از آلودگی‌ها پاک نگه‌داری. ای شیخ، قبل از ورود به این مکان‌ها، بهتر است که لباس خود را مرتب کنی.

هوش مصنوعی: تو با زرق و برق و نفاق تلاش می‌کنی تا تفسیر قرآن را بگویی، اما تا کی می‌خواهی این نامه آسمانی را به زحمت بکشی؟