هوش مصنوعی: غم و اندوهی که بر من حاکم است، مرا به شدت آزار می‌دهد. ای ساقی، لطفاً مرا از چنگال این غم رها کن و کمکم کن.

هوش مصنوعی: درد و غم مانند یک شیر وحشی است که می‌تواند به راحتی من را تحت تأثیر قرار دهد و دچار نابودی کند.

هوش مصنوعی: چشمان تو همچون آهویی است که می‌تواند مرا از چنگ شیر خشمگین و درنده نجات دهد.

هوش مصنوعی: اگر به من کمک نکنی و در تصمیم‌گیری‌ام تأثیر نگذاری، افکارم به سمت خوبی‌ها و خیرها پیش خواهد رفت.

هوش مصنوعی: صبح شده و بار دیگر، پرنده سحر نغمه‌ای برای من سر می‌دهد.

هوش مصنوعی: شراب زلال و هوای صبحگاه بوی خوش عطر مرا به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: نوجوانان به خاطر غم عشق خود، چهره‌ای ساده و بی‌تجربه به من نشان دادند و من را کهنسال و پخته کرده‌اند.

هوش مصنوعی: زندگی با سختی‌ها و ضربه‌هایی که به من زده، مثل خمیر کردن خمیر نان، آرزوهایم را به حالتی ناخوشایند درآورده و آنها را ناتمام گذاشته است.

هوش مصنوعی: در تمام کارها ناتوان هستم، اما در هنر، شجاعت و قدرت من را می‌بینی.

هوش مصنوعی: من در مباحث بیان، اصول، فقه و حدیث، فردی آگاه و دقیق هستم.

هوش مصنوعی: هرچند شعرهای من از شعرهای عُمَر و جریر زیباتر نیست، اما من شاعر نیستم.

هوش مصنوعی: شعر من روشنایی‌های قرآن را به نمایش می‌گذارد، پس نیازی به خواندن شعر من توسط شاعر یا نویسنده نیست.

هوش مصنوعی: شعر گفتن و نوشتن در قافیه و وزن برای من هیچ ارزشی ندارد، چون احساس و اندیشه‌ام فراتر از این حرف‌هاست.

هوش مصنوعی: آدمی با تمام دانشی که دارد، در برابر فریب‌های ابلیس و وسوسه‌های او ناتوان است.

هوش مصنوعی: روز و شب، دلهره و نگرانی را بر دوش می‌کشم و به سمت آتش می‌روم.