هوش مصنوعی: به خاطر دارم روزهایی را که هیچ‌کس در این مکان نبود. فقط ما و دل‌هایمان بودیم و هیچ موجود دیگری برای ما وجود نداشت.

هوش مصنوعی: هر شب تا صبح در حال شادی و سرمستی بودیم و تنها چیزی که در این لحظات ما را همراهی می‌کرد، لب‌هایمان و جام شراب بود.

هوش مصنوعی: در خم زلف‌های پیچیده‌ات، مانند بند و شکن، این همه دل‌ها که روی هم انباشته شده‌اند، وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به جز زبان من، شانه من و باد صبا نمی‌تواند با زلف‌های مشکین تو بازی کند.

هوش مصنوعی: زلف جادویی تو به این اندازه سحری ندارد، اگر چشمان سیاه‌چشمی این‌گونه فریبنده و زیرک نبودند.

هوش مصنوعی: داستان‌ها درباره بی‌وفایی‌های تو با عاشقان در زبان‌ها پراکنده شده است، اما من هرگز این حرف‌ها را باور نکردم.

هوش مصنوعی: دیروز در حالت مستی، تصمیم گرفت که ما را بکشد، اما مردم به خاطر حسرتی که داشتند، ناراحت بودند که چرا در دست او خنجر نبود.

هوش مصنوعی: چهره‌ی زرد و اشک‌های سرخ من در نظر تو ارزش و اهمیت داشت و نیاز به ثروت و جواهر نداشتم.