هوش مصنوعی: آیا برادر قدیمی من، خواجه کمالی، فکر می‌کند که من نیز به اندازه او دارای فضیلت و کمال هستم؟

هوش مصنوعی: خدا و دانشمندان حقایق را می‌دانند که این خیال بیهوده نمی‌تواند در ذهن بگنجد.

هوش مصنوعی: هیچ گروهی از انسان‌ها نباید به خود ببالند و خیال کنند که اشتباهات دیگران در آن‌ها عجیب است، زیرا این تصور کاملاً غیرممکن و غیرواقعی است.

هوش مصنوعی: یکی درباره بزرگی و سخاوت آسمان شعر سروده است و دیگری درباره‌ی عظمت و شکوه آفتاب.

هوش مصنوعی: به این معناست که اگر فردی بر زبانش تسلط داشته باشد و به خوبی صحبت کند، باید به آن توجه شود و در عین حال نباید فراموش کرد که بخش بزرگی از شخصیت او به بخش دیگر و ویژگی‌های درونی‌اش بستگی دارد. در نتیجه، ارزش هر فرد نه تنها به کلام او، بلکه به ویژگی‌های مهم و برتری‌هایی که در وجودش نهفته است نیز مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی می‌سراید که برتر از صابئان و صاحب‌منظر است و کسی دیگر به شعر من پز می‌دهد که زیباتر و کامل‌تر از من است.

هوش مصنوعی: زمان را از من نستانید و ارزشم را بیهوده صرف ستایش‌هایی نکنید که از آن‌ها چیزی نصیبم نمی‌شود و فقط به پر کردن حرف‌هایم می‌انجامد.

هوش مصنوعی: من کودک نیستم که از دامنم الماس‌ها بیفتند و به جای دامن، از سفال‌های شکسته پر شوم.

هوش مصنوعی: زمان با ارزش تر از جان و عزیزتر است، اما همچنان مثل غارتگری که از راست و چپ هجوم می‌آورد، از من می‌رباید.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که شخصی به سخنان بیهوده و بی‌محتوا گوش می‌دهد و در حقیقت، به دنبال شنیدن چیزهای مفید نیست. او شبیه خرِ درازگوش است که فقط به چیزهایی که می‌گوید توجه می‌کند، بدون اینکه به محتوا یا ارزش آن توجهی داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر این گروه با وزش باد و نفس‌هایشان، چهره‌اش سیاه و سوخته و تیره شود، مانند زغال خواهد بود.

هوش مصنوعی: به دلیل آلودگی و کثیفی در اطرافم، توانایی لذت بردن از زیبایی‌های طبیعی و آب زلال را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر من احمق باشم و به خاطر بی‌خود بودن تو، این‌گونه تو را تحسین کنم و خود را به زحمت بندم، واقعاً احمق هستم.

هوش مصنوعی: به جان باده‌فروشان قسم می‌خورم که هیچ کمک یا تغییری از این نسیم، که به طور بیهوده و بی‌مورد حرف می‌زند، نخواهد آمد.

هوش مصنوعی: خداوند شاهد است و بندگانش را عزیز می‌داند، اکنون که نیمی از کار به خوبی انجام شده است.

هوش مصنوعی: چشم دل، روشنی خود را فقط از حقیقت می‌گیرد و اگر به غیر از آن چیزی در ذهن بگذرد، جز خیال و توهمی گمراه‌کننده نیست.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای از جنس فرشتگان که در آشیانه‌ی خود بوده، به این ویرانه‌ی خفاش‌ها و جغدها افتاده و دچار ناامیدی شده است.

هوش مصنوعی: تنها در خانه نشسته‌ام و در را بسته‌ام. در این وقت، به حال خودم گریه کرده و ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی حقیقت برایم روشن شد، متوجه شدم که به جز زحمت و رنج قلبی و اشک‌های ریخته شده، هیچ چیز دیگری برای گذران زندگی به دست نمی‌آورم.

هوش مصنوعی: من از دوستی امیدی به محبت ندارم، زیرا دشمن هم مانند دوست است؛ یکی تشنه‌ی خون من است و دیگری گرسنه‌ی مال من.

هوش مصنوعی: هنگامی که زیبایی ویژگی‌های خود را به تصویر کشید، قلم نیز از حال من چیزی نوشت که این بی‌کمال، تصویری از حال من است.