هوش مصنوعی: می‌خواهم یک بار از پرده حیا بیرون بیایم و تمام تلاشم را بکنم تا به سرنوشت و تقدیر خود در زندگی یکجا قمار بزنم.

هوش مصنوعی: با این حالتی که دارم، مثل بادام می‌شکنم و درونم نمایان می‌شود. می‌خواهم راهی را که دو رنگ و دو نوع است طی کنم تا به یک هدف نهایی برسم.

هوش مصنوعی: من این لباس آبی رنگ را کنار می‌زنم و لباس قرمز به تن می‌کنم، تا با شادی و سرخوشی مانند گل انار باشم.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که به بررسی مفاهیم و قوانین اصولی پرداخته‌ام، اما هنوز هم درگیر بحث‌های جزئی و عناوین مختلف هستم.

هوش مصنوعی: تا وقتی که من در مورد کافی و من لایحضر صحبت کنم، تا زمانی که به وافی و استبصار نگاه کنم.

هوش مصنوعی: تا کی باید به یادآوری و ذکر مکتوبات و نوشتارهای مفصل ادامه دهم؟ تا کی باید ذهنم درگیر تفسیر و بررسی باشد؟

هوش مصنوعی: تا کی باید مثل الاغ‌ ها، افسار بر گردن و روی دوشم باشد و از بار کتاب‌ها و نوشته‌ها خسته شوم؟

هوش مصنوعی: خانه من اگرچه به عنوان یک دکه صحافی دیده می‌شود، اما چرا این همه اوراق و نوشته‌های نامرتب در آن انباشت شده است؟

هوش مصنوعی: اگر برگه‌های سیاه من را در دریا بریزی، آب دریا نیز به رنگ سیاه درمی‌آید، مانند نامه‌ای که من نوشته‌ام.

هوش مصنوعی: زندگی من پر از بیان مسائل و اصول است، در حالی که شب‌ها وقت من صرف نوشتن درس‌ها و مشاهدهٔ اوضاع می‌شود.

هوش مصنوعی: از راه‌ها و مسیرهایی که بسیار تنگ و محدود هستند، ذهن من به سادگی هر شب از آنها عبور می‌کند، مانند نخی که به راحتی از روزن سوزنی رد می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر احساسات و افکار زیادی که در دلم دارم، وقتی می‌خواهم چیزی بنویسم، انگار که دستم روی قلم ثابت نمی‌ماند و نمی‌تواند به خوبی روی کاغذ بنویسد.

هوش مصنوعی: تمام وقت من صرف گفتگو و مناقشه درباره مفاهیم، اصول و اخبار می‌شود و هیچ کار دیگری جز این ندارم.

هوش مصنوعی: وقتی در حین بحث و جدل دچار تنش می‌شوم، به مانند کبوتر از شدت عصبانیت در گلویم سر و صدا می‌کنم و مدام در حال تکرار حرف‌هایم هستم.

هوش مصنوعی: تلخ و سرسبز و خالی از محتوا مانند دانه‌های خشخاش، تن انسان تمام صداها و آهنگ‌ها را در خود دارد، و سر او کاملاً مانند یک دستار است.

هوش مصنوعی: همچون آسمان، تمام بدنش را لباس آبی پوشانده و پشتش خمیده است؛ دلش از آرزوهای پنهان و رفتارهای ناپسند پر شده است.

هوش مصنوعی: در نهایت هدف من این است که به سیرت و سرشت خود پایبند بمانم. اوضاع کنونی و رفتارهای این چنینی برای من قابل قبول نیست و از آنها بیزارم.

هوش مصنوعی: من مانند چیزهای بی‌ارزشی نیستم که هر روز به زمین انداخته شوم، بلکه هر شب و صبح تلاش می‌کنم تا فضای مدرسه را تزئین کنم و به آن اعتبار ببخشم.

هوش مصنوعی: هر شب و روز به چه دلیلی با مژه‌هایم صحن مسجد را تمیز می‌کنم، گویی کار من همین است و در حالتی آرام و منظم انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: من مثل شمع حرم نیستم که تا صبح در کنار دیگران نشسته و بسوزم. تمام شب با اشک و آتش در چهره‌ام، در حال گریه و سوختن هستم.

هوش مصنوعی: من دوباره به میکده می‌روم، تا از حالت مستی مانند خورشید که هر صبح بر دیوار می‌تابد، سر برآورم.

هوش مصنوعی: من تصمیم دارم که مانند شیشه‌ای شفاف و صاف باشم و هر چه فکر و اندیشه دارم را به صورت کامل و بدون هیچ پرده‌پوشی ابراز کنم.

هوش مصنوعی: من با صدای دلنشین فریاد می‌زنم و احساساتم را به‌گونه‌ای ابراز می‌کنم که مانند کاسه‌ای پر از مایع، قلب و ذهنم از رازهای درونم سرریز شود.

هوش مصنوعی: در شب، مانند یک جام، سرم را به دست می‌زنم و در صبح، مانند یک لیوان، لبم را بر لب محبوب می‌گذارم.

هوش مصنوعی: ای بلبل، من هر روز از شراب خم می‌نوشم و از گل نرگس معشوقم بوسه‌ای به جام شراب می‌زنم و بر لبان زیبا و آتشین او بوسه می‌زنم.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی که از خدا چه می‌خواهم؟ در این دو جهان، زندگی‌ای آزاد و بی‌دغدغه می‌خواهم که تکراری در آن نباشد.