هوش مصنوعی: من کسی هستم که در شهر رسوا شده‌ام و عاشق دیوانه‌ای هستم که با همه غم‌ها آشنایی دارد و از خودم کاملاً جدا شده‌ام.

هوش مصنوعی: من هم خوشحال می‌شوم از غمش، زیرا او در دل من جایی دارد. هم غمگین می‌شوم چون او در ویرانه‌ای سکونت کرده است.

هوش مصنوعی: او از شهر آشوب من رفته و در هیچ سرزمینی مستقر نشده است، تا زمانی که نخستین غم او باعث شد که در هر خانه‌ای چندین شکاف و آسیب به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: گاه از دل من گیاهان و گل‌ها به وجود می‌آیند و گاه با غم و درد، خاری به دل می‌زنند. من در حیرت هستم که چگونه این همه زیبایی و گل می‌تواند از یک دانه کوچک رشد کند!

هوش مصنوعی: من با تمام درد و رنج‌هایی که دارم، خودم را در مستی غرق می‌کنم تا بتوانم با جرأت و بدون شرمندگی، در برابر او ناله‌ای عاشقانه سر دهم.

هوش مصنوعی: محیی گفته است که باید تا زمانی که از عشقش صحبت می‌کند، در جستجوی فرزانه‌ باشد و در عشق نیز خود یک فرزانه باشد.