هوش مصنوعی: من آن‌قدر گنهکار نیستم که خدا بتواند تمام معاصیم را به روی من بیاورد، ای خدا، وقتی که وقت جان دادن من فرا برسد.

هوش مصنوعی: خداوندا، مرا از وسوسه‌های شیطانی و خواسته‌های نفسانی‌ام حفظ کن. چه فایده‌ای دارد که ناامیدی را به دست دشمنان بسپارم؟

هوش مصنوعی: در آخرین لحظه زندگی‌ام، ایمانم را به تو می‌سپارم، زیرا این تو هستی که مرا از دست شیطان محفوظ نگه می‌داری.

هوش مصنوعی: خدایا، وقتی که به لطف و کرمت دوستان را به خانه‌ام دعوت می‌کنی، در آن لحظه می‌توانم حتی یک استخوان را نیز به آن‌ها هدیه دهم.

هوش مصنوعی: برایم بخشش کن در آخرین لحظات زندگی‌ام، که این لطف و کرم توست اگر در آخرین لحظه بتوانی یک جرعه آب به تشنگان عطا کنی.

هوش مصنوعی: بر سر قبرم شاهدی بیاور که بعد از مرگ، همواره نیکوترین اعمالم گواهی بر خوبی‌ها و نیکی‌ها باشد، نه بر بدی‌ها.

هوش مصنوعی: من تو را نمی‌بینم، اما از تو می‌بینم و آرزو می‌کنم که از عذاب‌های این دنیا و آن دنیا رهایی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: دل را از هر چیز غیر تو جدا کرده‌ام، ای دوست، زیرا در لحظه‌ی مرگ، آسان‌تر می‌توان جان را به تو تقدیم کرد.

هوش مصنوعی: من بی‌پول‌ترین انسان هستم و تو ای خدا، وعده داده‌ای که گنجینه‌ی رحمتت را به افراد بی‌چیز خواهی بخشید.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از عذاب و پاداش سخن می‌گوید. او می‌گوید که اگر من به خاطر گناهانم به عذابی عمیق دوزخ بروم، اشکالی ندارد، چون سزاوار آن هستم. اما در عوض، جایگاه در بهشت را به کسی نمی‌دهم که گناهکار باشد. به عبارتی دیگر، او بر این باور است که فقط افراد پاک و بی‌گناه باید در جایگاه‌های عالی بهشت قرار بگیرند.

هوش مصنوعی: غذای زندگی در این دنیا چیزی جز رنج و عذاب نیست که باعث می‌شود دل او به شدت در حال سوختن باشد.