هوش مصنوعی: جز سایه‌ات در کوی تو، دیگری را نمی‌شناسم. اکنون روزگارم تیره و تار شده، به‌گونه‌ای که حتی سایه‌ات را هم نمی‌یابم.

هوش مصنوعی: من همچون مجنون که آهوی صحرا را می‌پرستد، به خاطر این دوستش دارم که در میان مردم، بویی از انسانیت و محبت نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: برو و این گریه و زاری را برای کسانی که به خوشگذرانی مشغول‌اند بگذار، زیرا من جز لذت و خوشحالی از این ماتم چیزی نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است فقط چیزی که باعث خوشحالی‌ام می‌شود، غمگین باشد؟ که بدون دلیل نمی‌توانم心 تپنده‌ام را دوباره شاداب کنیم.

هوش مصنوعی: من هیچ حقی برای شکایت ندارم، اما می‌خواهم بگویم که من از تو حالتی را دیدم که اکنون نمی‌توانم آن را احساس کنم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم آیا عشق من به گمراهی رفته یا اینکه بی‌خود شده‌ام، چرا که آن خوشبختی اولیه را که از درد و غم در می‌یافتم دیگر نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: من عاشق هستم و دلم دردمند است. باید زخم‌هایی را تحمل کنم، نه اینکه مرهمی بر آن بگذارم، زیرا از جراحت‌ها، لذت‌هایی می‌بینم که با هیچ مرهمی به دست نمی‌آید.

هوش مصنوعی: در عشق، آیا محیی کم از فرهاد و مجنون است؟ اگر آن‌ها در عشق نباشند، من هرگز از بار عشق کاسته نمی‌شوم.