هوش مصنوعی: نامه ای دارم که به تیره‌گی شب است و حالتی غم‌انگیز دارد. با وجود تمام اینها، از تو ناامید نیستم، ای خدا، کاش هیچ رنگی نداشت.

هوش مصنوعی: در دل شب که چهره‌ام را زرد و غمگین دیدم، به یاد قیامت و سرنوشت غم‌انگیز آن افتادم و اشک‌های سرخ از چشمانم جاری شد.

هوش مصنوعی: نگاهی به مس قلب آلوده من بیانداز تا هیچ رنگی در دل کهنه و زنگ زده نماند.

هوش مصنوعی: خدایا، این بار امانتی که بر دوش دارم بسیار سنگین است. چگونه می‌توانم آن را حمل کنم در حالی که مرکب من از حد خود فراتر رفته و ناتوان و ضعیف شده است؟

هوش مصنوعی: ای مسلمانان، اگر من با چنین رفتارهایی بیایم، بت‌پرستان از مسلمانان نیز شرمسار خواهند شد.

هوش مصنوعی: اگر خدا از من بپرسد که چه چیزی برای او آورده‌ام، باید خاکی که از بدن کثیف من باقی مانده را در گور تنگم نشان دهم.

هوش مصنوعی: خداوندا، در آن لحظه که مرا در خاک دفن کنند، آرامش و صلح را به من عطا کن. چه بسا که در آن زمان، سلطان با امکانات و ثروتش در حال جنگ با یک گدا و ضعیف است.

هوش مصنوعی: رحمت تو مانند باغی پر از نعمت است و من مانند کسی هستم که دور آن باغ می‌گردم و هرگز نمی‌خواهم بدون استفاده از نعمت‌های آن باغ خارج شوم.

هوش مصنوعی: از خدا می‌خواهم که به من بیچاره بی‌معطلی رحم کند، و کسانی که به امیدم آسیب می‌زنند را کور کند.

هوش مصنوعی: ای خدا، لطف خود را بر من نازل کن و مرا از خطرات محفوظ بدار، چرا که نیکان به من توجه نمی‌کنند و آسیب می‌زنند.

هوش مصنوعی: محیی زمانی که موهای سپید را دید، آهی حسرت‌بار کشید و گفت: نامه‌ای دارم که از تیرگی شب هم تیره‌تر است.