سراج قمری » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>که رنگم و، باده، لعل چون بیجاده</p></div>
<div class="m2"><p>میلم همه زان بود به سوی باده</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خواهم که بود قدح چو جانش زمی است</p></div>
<div class="m2"><p>لب بر لب من نهاده و جان داده</p></div></div>

دیوان سراج الدین قمری آملی به اهتمام یدالله شکری - سراج الدین قمری آملی - تصویر ۶۱۸

شمارهٔ ۱۹

که رنگم و باده لعل چون بیجاده
میلم همه زان بود به سوی باده
خواهم که بود قدح چو جانش زمی است
لب بر لب من نهاده و جان داده

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از رنگ و طعم شراب قرمز صحبت می‌کند و بیان می‌کند که میل و اشتیاق او به نوشیدن شراب است. او آرزو دارد که جام شراب، مانند جان او، از می باشد و لبان شراب بر روی لبان او قرار گیرد و او را زنده کند.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

هوش مصنوعی: رنگ من و رنگ باده همگی همانند لعل قرمز است و من تنها به خاطر این رنگ و زیبایی، تمایل به نوشیدن باده دارم.

که رنگم و، باده، لعل چون بیجاده

میلم همه زان بود به سوی باده

هوش مصنوعی: می‌خواهم که همچون جان من باشد، وقتی که جام پر از شراب است و لب‌هایش بر لب‌های من قرار دارد و به من زندگی می‌بخشد.

خواهم که بود قدح چو جانش زمی است

لب بر لب من نهاده و جان داده

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده