سراج قمری » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پارم گل و لاله بستر و بالین بود</p></div>
<div class="m2"><p>جایم، به میان نرگس و نسرین بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>واکنون شده ام چو غنچه از دلتنگی</p></div>
<div class="m2"><p>امسال مرا گلی که نشکفت این بود</p></div></div>

شمارهٔ ۱۴

پارم گل و لاله بستر و بالین بود
جایم به میان نرگس و نسرین بود
واکنون شده ام چو غنچه از دلتنگی
امسال مرا گلی که نشکفت این بود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از زیبایی و سرسبزی طبیعت در گذشته صحبت می‌کند، جایی که او در میان گل‌ها و گیاهان خوشبو بوده است. اما اکنون به خاطر دلتنگی و ناامیدی احساس غنچه‌ای خاموش و پژمرده را دارد، و اشاره می‌کند که سال جاری برای او گلی شکفته نشده است.

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: جای من پر از گل و لاله بود و روی بستر من، درمیان نرگس و نسرین قرار داشت.

پارم گل و لاله بستر و بالین بود

جایم، به میان نرگس و نسرین بود

هوش مصنوعی: امسال، حال و روزم مثل غنچه‌ای است که به خاطر دلتنگی‌ام نزار و پژمرده مانده و گل نمی‌دهد.

واکنون شده ام چو غنچه از دلتنگی

امسال مرا گلی که نشکفت این بود

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده