سراج قمری » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من مِی خورم و هر که چو من اهل بود</p></div>
<div class="m2"><p>می خوردن من به نزد او سهل بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می خوردن من حق ز ازل می‌دانست</p></div>
<div class="m2"><p>گر می نخورم علم خدا جهل بود</p></div></div>

دیوان سراج الدین قمری آملی به اهتمام یدالله شکری - سراج الدین قمری آملی - تصویر ۲۷

شمارهٔ ۱۳

من می خورم و هر که چو من اهل بود
می خوردن من به نزد او سهل بود
می خوردن من حق ز ازل می دانست
گر می نخورم علم خدا جهل بود

هوش مصنوعی: این شعر به این موضوع اشاره دارد که من می‌خورم و هر کسی که مانند من باشد نیز می‌خورد. خوردن من برای افرادی که هم‌نوع من هستند، آسان و طبیعی است. همچنین شاعر اشاره می‌کند که خوردن او از ازل بر اساس علم خداوند بوده و اگر او نمی‌خورد، به نوعی نشان‌دهنده جهل خداوند خواهد بود. در واقع، این ابیات به ارتباط بین انسان، خواسته‌هایش و آگاهی خداوند می‌پردازد.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: من مشروب می‌نوشم و هر کس که مانند من چنین سلیقه‌ای دارد، نوشیدن من برای او آسان است.

من مِی خورم و هر که چو من اهل بود

می خوردن من به نزد او سهل بود

هوش مصنوعی: من از ابتدا به نوشیدن می‌پرداختم و خدا می‌دانست که من اهل می‌نوشی هستم. اگر هم می‌نوشیدم، به علم خدا جهل می‌نمود.

می خوردن من حق ز ازل می‌دانست

گر می نخورم علم خدا جهل بود

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها