هوش مصنوعی: من همچنان در قعر و پست‌ترین مرتبه‌ها هستم و جز این مسیر تاریک و ناامیدکننده، راهی دیگری نمی‌شناسم.

هوش مصنوعی: بر روی چهره‌ام چین و چروک‌هایی وجود دارد به گونه‌ای که شبیه به سفره‌ای شده‌ام. مثل اینکه در این حالت، خود را به دوری از دنیا و اسیر در زرق و برق آن می‌بینم.

هوش مصنوعی: همیشه به خاطر حرص و طمع باده، که خونش بی‌زحمت و حلال است، همه‌ی تن شبیه یک جام شده است.

هوش مصنوعی: اگر من مانند خم نبودم، همه جانم را به خاطر دوستی با می می‌ریختم، خاک بر سرم می‌شد.

هوش مصنوعی: من برای از بین بردن حرص و آز جهانی، همچون شب که دل را می‌خورد و چهره را سیاه می‌کند، محتاج هستم.

هوش مصنوعی: چونکه طعمه‌ای آرزویم را به دست بیاورم، به خاطر حرص و طمعی که دارم، حالم مانند بازیکان چوگان است که تلاش می‌کند تا همه چیز را در اختیار بگیرد.

هوش مصنوعی: من شربت عشق را چون خون عروس گل نوشیده‌ام و می‌دانم که این کار برایم جایز است، زیرا حال و احوالم به‌سان دریا که در طغیانی و بی‌قراری است، نشان از کفر و بی‌دینی‌ام دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر اندوهی که مانند شمع جانم را می‌سوزاند، جسم زرد و لاغرم در خود فرورفته است.

هوش مصنوعی: شنیدن صد بار سخنان دلنشین در میهمانی‌ که دلنوازی موسیقی وجود دارد، برای من از همه چیز زیباتر است.

هوش مصنوعی: من از سرزنش دیگران هراسی ندارم، چرا که ظاهر من زرد و دل من تاریک است، همانند کاغذ و نوشته‌ای که درون آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: در میان کسانی که دل‌هاشان پاک و روشن است، من همانند آبی کدر و تیره‌حالم، در حالی که آن‌ها مانند آب زلال و صاف هستند.

هوش مصنوعی: در مکان‌هایی که به عبادت و ریاضت می‌پردازند، من کجا می‌توانستم راه را پیدا کنم؟ تا اینکه طبع من مانند راهی، خاک پای سگ‌های راه گم کرده قلندران شده است.

هوش مصنوعی: نه به خاطر مساجد، نه برای عبادت در کلیسا، نه شایسته جایگاه‌های عبادی هستم و نه مناسب بر روی منبر نشستن.

هوش مصنوعی: شاید من به دور از جمع و孤独 باشم و زندگی‌ام برخلاف خواسته‌هایم پیش برود، چرا که همانند سایه‌ای که زیر پا می‌روند و ذره‌ای که بی‌ارزش به نظر می‌رسد، احساس حقارت و نادیدگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: من عاشق بهترین و عزیزترین موجودات هستم، اما چرا هر لحظه باید از این عشق دچار رنج و درد شوم، درست مانند دشمنانش؟