هوش مصنوعی: روزی به حالت ناله و فریاد خود، به درخت سدره می‌رسم، با اینکه این درخت مرز نهایی است، اما من از آن هم عبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: این جهان خاکی است و مانند یک ذره در باد معلق و ناپایدار است. من نیز شخصی humble و فروتن هستم، حتی اگر وارد این دنیا شوم.

هوش مصنوعی: آسمان برای من سیاه‌پوش است و خاصیت بارِ سنگین را دارد. اگر در دل خاک، مراغه (نوعی دفتر یا ثبت) کنم، کمتر از شادی و خوشی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: این دنیا و زندگی مانند آینه‌ای است که رفتار و کردار ما را منعکس می‌کند، اگر بخواهم به این آینه و تصویر خودم نگاه کنم، باید از خودم هم دیدن کنم که آیا زن بودن من در این تصویر چه نقش و معنی دارد.

هوش مصنوعی: عالم و زمانه‌ای که در آن هستم، به همراهی با انسان‌هایی مانند خودم، اگر به این دنیا دوباره نگاه کنم، خود را برابر با آنها می‌بینم.

هوش مصنوعی: در طول سال، هنگامی که این سفره‌ی آبی رنگ چیده شده، اگر به چیزی بیشتر از آنچه دارم طمع کنم، از سگ زرد هم بدتر خواهم شد.

هوش مصنوعی: این شعر به ارتباط میان علاقه و نیاز انسان و وسوسه‌های زندگی اشاره دارد. گویا شاعر بیان می‌کند که هرچند او به ظاهر مانند تنور داغ و آماده است، اما نمی‌تواند آتش یا قرص زندگی را بخورد. به عبارتی، علیرغم میل و اشتهای شدیدش، نمی‌تواند خواسته‌هایش را برآورده کند، زیرا شرایط و محدودیت‌هایی وجود دارد که مانع این کار می‌شود. این بیان تجلیلی است از دلتنگی و ناتوانی در دستیابی به آنچه که می‌خواهد.

هوش مصنوعی: من شباهت به پرنده‌ای دارم که به خاطر فضیلت و دانش خود، دیگران را تحت تاثیر قرار می‌دهد و حتی اگر به نظر بیاید که ظاهرم ضعیف و خمیده است، ارزش‌های درونی‌ام را نادیده نگیرید.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه ستاره‌های آسمان شاید به نظر بیفتند کم‌اهمیت و ناچیز باشند، من مانند طوطی هستم که به زیبایی و خوشی خود مطمئنم، نه مانند قمری که فقط نگران سیر کردن خود باشد.

هوش مصنوعی: اگرچه سخنان شیرین و خوشایندی می‌گویم، اما از درون به خاطر غم و اندوهی که دارم، درد و زهر را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من همیشه بیدار و هوشیار هستم و در درونم روشنایی و امید وجود دارد، اما همچنان در حال سقوط و درگیر مشکلات هستم.

هوش مصنوعی: به گونه‌ای بی‌نظیر و به وضوح، مرا از مرگ به زندگی بازآور، گویی که من نه انسانی هستم بلکه در روز قیامت نمایان شده‌ام.

هوش مصنوعی: هر کسی که به اندازه‌ی خود و به سبب ویژگی‌هایش به سمت کمال و بزرگی برود، می‌تواند به مقام سیمرغ که نماد بالاترین و بی‌نظیرترین مرتبه است، دست یابد. اگر کسی توانایی‌های خود را به درستی پرورش دهد و از آن استفاده کند، می‌تواند به درجات والای معنوی و روحانی نائل شود.

هوش مصنوعی: اگر بر زمین دل من ذره‌ای از درد یا سختی بیفتد، از عمق چاه تاریکی، سایه‌ای از خود را بیرون می‌کشم.

هوش مصنوعی: در دریا مجاز است که کسی مانند ریگ نرم شود و لب‌های خشک را از حرارت طبع به خوبی تر کند.

هوش مصنوعی: مانند کمربند که به طلا نیازی ندارد، من نیز مانند آهن هستم که به گوهری که در وجودم است، ثروتمندم.

هوش مصنوعی: دست خالی و بی‌زرق و برق هستم، و بدنم برهنه است، اما به خاطر استقامت و پایداری‌ام مانند درختان چنار و صنوبر قوی و استوارم.

هوش مصنوعی: از آسمان چیزی برای من فرستاده نشده و من از درد و رنج زندگی ماه و خورشید که هر کدام مشکلات خاص خود را دارند، رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: من همچون درخت سرو آزاده هستم و به همین دلیل به مقام بلندی دست می‌یابم، زیرا من فرزند دستورات بزرگ و مهم هستم.