هوش مصنوعی: وقتی که او به خنده‌ای شیرین و خوشایند روی می‌آورد، دهنش همانند پسته‌ای که باز شده، پر از شکر و لطافت می‌شود و کلامش به شیرینی سخن طوطی تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: آهو به خاطر حسد، موهای خود را بر زمین می‌اندازد در حالی که زلفش مانند نافه‌ای از گیسوان ختن لطیف و زیباست.

هوش مصنوعی: به خاطر خدمت و لطف او، قدش مانند سرو در باغ می‌شود و زیبایی‌اش مانند گل‌های بنفشه می‌درخشد. قد بلند او در میان گل‌ها به خوبی نمایان است.

هوش مصنوعی: چشمانم مانند نرگس پرآب، پر از گل و شکوفه‌اند و چهره‌اش همچون گل نسترن زیبا و قامتش مانند درخت نارون سر به فلک کشیده است.

هوش مصنوعی: زیبایی او مانند خط و نقطه به اوج رسیده است، به گونه‌ای که او را می‌توان همچون خطی غیرواقعی و نقطه‌ای از لبانش تصور کرد.

هوش مصنوعی: ستاره سهیل از شرم، رنگ گل سمن را به خود گرفته و مانند سهیل در یمن، در مقابل نور چهره‌اش خجالت‌زده است.

هوش مصنوعی: اشک‌های من همچون ستاره‌هایی درخشان بر چهره‌ام می‌تابند، گویی دود در آسمان می‌پیچد، اما آیا می‌توانم با دست خود، گیسوانی که مانند موجودی شیطانی در هم پیچیده، را از سر راه بردارم؟

هوش مصنوعی: از چاهی که ماه در آن پنهان بود، حالا ماهی که مقنعه بر سر دارد بیرون آمده و حالا باید ببینی چه زیبایی و جذابیتی دارد.

هوش مصنوعی: وقتی به پشت خود نگاه می‌کنم، مانند حلقه‌ای در انگشت شست است و تازه متوجه شدم که او چقدر شبیه به ماهی در بند و زنجیرهای تنش است.

هوش مصنوعی: اشک‌هایم چشمانم را شست و آن‌ها را به رنگ سفید درآورد، به امید آنکه نسیم عطر پیراهن او را حس کنم.

هوش مصنوعی: تو آن کسی هستی که وقتی بهار یاسمن زلف‌های تو را دید، از غم رهایی یافت و به زلف یاسمن خودش افتخار کرد.

هوش مصنوعی: زلف تو به قدری زیبا و دلرباست که هزار جان در هر یک از پیچیدگی‌های آن زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که سر از خط (خطی که باید رعایت شود) بیرون می‌زند، مانند مشک بسیار خوشبو است که در این حالت باید به زمین بریزد و به صورت گلی زیبا جلوه‌گر شود.

هوش مصنوعی: نور و روشنی حاکمیت و دین احمد ابوبکر، به عنوان نمونه‌ای از صفات علی، در میان مردم زیبایی‌های او را نمایان می‌سازد.

هوش مصنوعی: او در هنرها هزاران مهارت داشت، ولی هیچ‌کس در عالم پر از کِر و تزویر قادر به درک و شناسایی هیچ‌کدام از فنون او نبود.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد اگر کسی چون من که همیشه از خوبی‌ها و زیبایی‌ها حرف می‌زنم و مدح می‌کنم، به مانند گل سوسن آزاده‌ای باشد که گلی از بهترین‌هاست.

هوش مصنوعی: چهره‌اش از شرم مانند عقیق یمن سرخ می‌شود، وقتی که سخنانی همانند آنچه در باغ عدن گفته می‌شود، به زبان می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر پرنده‌ای در آسمان بال بزند، چنین نیست که گردونه زمان بر روی زمین با قدرت به چرخش درآید.

هوش مصنوعی: وقتی که به جمعی نگاه می‌کنی و در آن میان، شخصیتی را می‌بینی که مانند خورشید درخشان و برجسته است، به اشتباه تصور نکن که او در بین دیگران بی‌نظیر است.

هوش مصنوعی: زنانی که با هم رفیق‌اند، گاهی ممکن است دچار اختلاف شوند، همان‌طور که ابرهای زرین با تابش آفتاب به هم می‌آیند و سپس دوباره جدا می‌شوند.

هوش مصنوعی: به خاطر تغییرات و نوسانات زندگی، کسی نمی‌تواند به طور کامل از آسیب‌های آن در امان بماند. در واقع، این تحولات، بخشی از زندگی هستند و نمی‌توان از آنها فرار کرد.

هوش مصنوعی: اگر قلم به دست قضا نبود، زبان معطر تو هرگز شکل نمی‌گرفت و اگر دریا دست تو نبود، هیچ‌گاه نمی‌توانستی خانه و جایگاهی به آن بدهی.

هوش مصنوعی: زمانی که شمع از درخشش تو آگاه شد، آن گوی زمردین از دل خود بیرون آورد و محبت آن لگن زرین را نشان داد.

هوش مصنوعی: مسیر و راهی که به خاطر تو تبدیل به دشت گل و لاله شده است، اگر نسیمی از وجود خودت بفرستی، برکت و زیبایی بیشتری به آن می‌بخشد.

هوش مصنوعی: آسمان به قدری به دریا احساس غم می‌کند که چون سپر، ماه را در آغوش گرفته و خورشید را با نوازش‌هایش می‌زند.

هوش مصنوعی: هر کسی که عشق و محبت تو را در دل نکارده باشد، حتی اگر ریشه‌اش قوی‌ترین و بهترین باشد، باید آن را از ریشه برکنیم.