هوش مصنوعی: اشک‌هایی که ناشی از طوفان و سیل هستند، به من اجازه می‌دهند تا در حالی که گریه می‌کنم، به جایی بروم و اساس و پایه‌ای برای گریه جدیدی بنا کنم.

هوش مصنوعی: چشم فقط به تنهایی نیست، بلکه وقتی صورت را به خون آغشته کردم، مانند پرویزن، زهر را به رگی وارد کردم.

هوش مصنوعی: از دل آتشی که به خاطر عشق می‌سوزد، برمی‌آید و از اشک‌هایی که می‌ریزم، حسادت به زیبایی دجله‌ی بغداد را دارم.

هوش مصنوعی: در آسمان مانند صبح، با ناله‌ای آتشین، بیافشاندم و از دو چشمانم مانند رنگ شفق، در دمی خون جاری شد.

هوش مصنوعی: من در گریه‌ها، مانند ابرهایی هستم که باران را آماده می‌کنند، ولی در عین حال، با قدرت و عظمت، مانند طوفانی هستم که زمان نوح را شکل می‌دهد.

هوش مصنوعی: من هنوز بسیار غمگینم که چشمانم به جای اشک، فقط به صورت خیره نگاه می‌کنند. اگرچه خون‌گریه نمی‌کنم، از دیدن او خوشحال می‌شوم.

هوش مصنوعی: من به دوست خود گفته‌ام که شیرینی دوستی ما مثل فرهاد است و به خاطر آنکه شرمنده‌ام، هیچ‌گاه فراموشش نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: هرگز اشک من شبیه جوی خون نیست، نه مانند جوی شیر. اگر در وفا شیرین و مهربانم، در دوستی هم مانند فرهاد هستم.

هوش مصنوعی: من هرگز اجازه نمی‌دهم که حق ایاس تا پانصد سال بر زمین بماند، حتی اگر به مانند شمع در حال ذوب شدن باشم و از غم و اندوه گریه کنم.

هوش مصنوعی: من از غم و اندوه به حالتیکه شکوفه‌ها در فصل بهار می‌شوند، پیر و خسته‌ام. ای کاش در خاک او مدفون شوم تا همیشه با اشک‌هایم، سرسبز و شاداب مانند درخت شمشاد باقی بمانم.

هوش مصنوعی: ای پسر، پدر در غم دوری تو اشک می‌ریزد و آرزو می‌کند که ای کاش ابرویت به اندازه‌ی این گریه‌ها و زاری‌ها به دنیا می‌آمد.

هوش مصنوعی: چرا دل را از زیبایی تو چون ماه شرمگین نمی‌کنی؟ اگر من آنجا بودم، به خاطر تو جانم را فدای زیبایی‌ات می‌کردم.

هوش مصنوعی: تو بنده من بودی و اگر چند روزی بیشتر زنده می‌ماندی، در پیش رویت آدم‌هایی بودند و من از هر نوع وابستگی رها و آزاد بودم.

هوش مصنوعی: دل من را مانند دانه‌ای بر خاک تو کاشته‌ام؛ در غیر این صورت، خوشه‌های زندگی‌ام از دست دنیا به باد رفته بود.

هوش مصنوعی: دلگیر و ناتوان نبودم، اگرچه از غم دلم می‌لرزد و در عین حال، از روحی قوی و محکم مانند فولاد برخوردارم.

هوش مصنوعی: رنج و دشواری ناشی از دوری تو مانند گنجی است که در زمین پنهان شده است؛ و اگر نه، ویرانی ناشی از غم تو می‌توانست زندگی را پر رونق سازد.

هوش مصنوعی: من از تو به خاطر بی‌احترامی به انسان‌هایی که در مرگ دیگران ناراحتند، انتقاد می‌کنم. اگر این کار را نکنم، مانند کسانی می‌شوم که به ناحق کشته شده‌اند.

هوش مصنوعی: زمانی که زندگی‌ات به مانند بنیاد یک ساختمان برپا شده، ای کاش من هم همچون خاکی بر روی زمین، به سر بر و بر خاک بمانم.

هوش مصنوعی: من به نقطه‌ای رسیدم که فریاد من به خانه‌ات می‌رسد، اما من در اینجا بدون تو مانده‌ام و ای کاش می‌توانستم فریاد بزنم.

هوش مصنوعی: وقتی روز تو به پایان می‌رسد، آرزو می‌کنم که شب خوبی داشته باشی. کاش من هم در کنار تو می‌توانستم از شب‌های خوش بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: اگر ممکن بود که هدیه‌ای تهیه کنم، به جانم قسم که جانم را نیز برای فرستادن به تو می‌دادم.