هوش مصنوعی: وقتی عزم و اراده‌ات آزاد باشد و از هر گونه محدودیتی رها شوی، به خواسته‌هایت به سادگی و بی‌پیرایه نگاه کن و آن‌ها را بی‌غم بنویس.

هوش مصنوعی: بهتر است که عمر خود را صرف آرزوهای بیهوده نکنیم و به جای آن، به کارهایی که در دسترس و ممکن است، بپردازیم. این زندگی کوتاه را با امیدواری‌های نامعقول هدر ندهیم و به زودی به واقعیت‌های موجود توجه کنیم.

هوش مصنوعی: هرکس به کار خود مشغول است و می‌تواند در دنیای خود غرق شده باشد، اما تو نباید خود را از تشریفات و آداب مردم دور کنی. به یاد داشته باش که در زندگی نباید امنیت یا آرامش خود را فدای دیگران کنی.

هوش مصنوعی: با یک پوشش ساده و زودگذر، زندگی‌ات را مانند گل سپری کن و بدن خود را به زرق و برق قدرت‌مداران نده.

هوش مصنوعی: کسی که از خوشی و ثروت برخوردار است، وقتی که لباس ساده‌ای به تن می‌کند، از وضعیت خود شکایت می‌کند و احساس نارضایتی نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: غنی و بی‌نیاز واقعی در این دو جهان همان کسی است که تنها به خدا وابسته است و غیر از او به هیچ‌کس نیاز ندارد.

هوش مصنوعی: برای تأمین زندگی‌ام، تلاش نکن که بر سر سفره دیگران نشینی و مایه زحمتشان شوی.

هوش مصنوعی: وقتی کشتی شبنم را از ابر دریافت کرد، نمی‌تواند از کنار آن به دریا بگذرد.

هوش مصنوعی: اهل تلاش و اهتمام چنین فرهنگی را به وجود آورده‌اند که عاشق هرگز از زیبایی‌ها و جذابیت‌های معشوق خود غافل نشود.

هوش مصنوعی: درختی که سود و برکت نداشته باشد، نمی‌تواند به خوبی و خوشی زنده بماند؛ بنابراین اگر به آن ظلم شود، با سنگ به سرش می‌زنند.

هوش مصنوعی: گل‌هایی که در بهار رشد می‌کنند، لازم نیست به آن‌ها بی‌اعتنایی کنی، آنها را نچین و بو نکن و نخواه که داشته باشی.

هوش مصنوعی: به خاطر خواسته‌های معنوی و روحانی‌ام به حدی رسیده‌ام که دیگر نیازی به درخواست و دعا در نماز ندارم و این امر برایم باعث شرمندگی شده است.

هوش مصنوعی: من به شدت خشمگین و دلگیر هستم، به گونه‌ای که اگر نرگسی از خاک باز شود، نمی‌توانم دیگر به آن نگاه کنم.

هوش مصنوعی: دل من از رضایت و قناعت احساس آرامش می‌کند و به چیزهایی که ندارم، غبطه نمی‌زنم.

هوش مصنوعی: من به خواسته‌ها و نیازها آشنا نیستم و در دنیای فقر زندگی می‌کنم، اما مثل یک گدا نیستم.

هوش مصنوعی: به خاطر قناعت خود را محدود کرده‌ام و از آرزوهای بزرگ دست کشیده‌ام، زیرا گرسنگی و نیاز باعث رنج من شده است.

هوش مصنوعی: من چراغ تنهایی‌ام را روشن کرده‌ام، بسوز ای وابستگی که من هم سوختم.

هوش مصنوعی: من از افرادی که نیاز به تأیید و پذیرش دارند، دور نمی‌شوم، زیرا این‌گونه افراد به راحتی می‌توانند حرفی بزنند که به معنای درخواست دریافت چیزی باشد.

هوش مصنوعی: حرف‌های بزرگ‌منشان را رها کن، زیرا چه کسی غیر از گدا می‌تواند از حاتم داستان بگوید؟

هوش مصنوعی: ممسکی را به خاطر بخشندگی‌اش ستایش کردند و او را از معن و حاتم، دو شخصیت معروف به generosity، برتر دانستند.

هوش مصنوعی: اگرچه گل‌ها را در باغ نشانده‌اند، اما به خاطر بذری که تو افکنده‌ای، همچون لاله‌ها هنوز غم و درد دارند.

هوش مصنوعی: تنها تو هستی که در بخشندگی و کرم بی‌نظیری و هیچ‌کس نمی‌تواند به پای تو برسد. سخاوت و generosity تو به حدی است که به همین یک نفر ختم می‌شود و بس.

هوش مصنوعی: در دستان تو ابر بارنده‌ای نمانده است و تو در تنهایی‌ات هیچ هم‌ردیفی نداری.

هوش مصنوعی: به جایی که generosity و بخشش تو باعث گشایش و خوشحالی می‌شود، غیر از گدا و نیازمندان هر کسی می‌تواند به خواسته‌هایش برسد.

هوش مصنوعی: یکی به ساحر ماهر گفت که در زیر هنر و نبوغ تو گنجینه‌ای پنهان است.

هوش مصنوعی: کسی که در روزش دلی از خود نداشته باشد، باید از شباهت به بخشندگی دوری کند، زیرا در این صورت خود را در جایگاه نادرستی قرار داده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی در مدح و ثنای دیگران سخن بگوید، شنیدنش از شنیدن حرف‌های دیگران بهتر است.

هوش مصنوعی: چنین مقام و فضیلت برای این فرد بدذات، تو چه چیزی می‌خواهی بنویسی درباره‌ی ستایش آدم‌های نیکوکار؟

هوش مصنوعی: آقا فرمود که بهترین تعریف‌کننده شخص کریم کسی است که حتی اگر از او ستایش نکنیم، خود آن ستایش کافی است.

هوش مصنوعی: من را چون پاره‌نعلی می‌دان که با شعله‌ای از آینه روشن می‌شود، به جای گرد و غبار.

هوش مصنوعی: علاقه به چیزها و آرزوهای دنیوی باعث می‌شود که انسان در آنها غرق شود. برای رهایی از این وابستگی‌ها و دستیابی به حالت خالص و آزاد، باید از هر دو، یعنی خواسته‌ها و آرزوها، دوری کرد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که از عیب و ننگ انسان‌های بزرگ و با کرامت، این گونه رفتار و حرف‌ها نشأت می‌گیرد. به بیان دیگر، به جای استفاده از ابزارهای مناسب و محترمانه، با ابزارهای ناپسند و خشن به میدان می‌آیند. این رفتار می‌تواند به شکل زدن تیر و سنگ باشد که خود نشان‌دهنده ضعف و عدم شایستگی است.

هوش مصنوعی: از هر قید و بندی خود را رها کن، اما مراقب باش که به آزادی نیز وابسته نشوی.

هوش مصنوعی: اگر قناعت کنی، عزت و احترام تو افزایش پیدا می‌کند؛ اما اگر توقعاتت زیاد باشد، ممکن است آبروی تو به خطر بیفتد.

هوش مصنوعی: کسی که درختی را کشت، نباید بیهوده به میوه‌اش طمع کند. انتظار دستاوردهای ناپخته و نسنجیده، عملی ناپسند است.

هوش مصنوعی: من از باغ اعتماد گل زیبایی چیده‌ام که مانند غنچه، در خود بالیده و شکوفا شده‌ام.

هوش مصنوعی: زندگی من تحت تأثیر نور تابان خورشید فقر است و این وضعیت به من اجازه می‌دهد که به پرورش بال‌های همای خود بپردازم.

هوش مصنوعی: من به خاطر آرزوهایم از کسی دور نمی‌شوم، اما از چه کسی باید به خود بزرگ‌نمایی کنم اگر خودم هم نتوانم به خودم افتخار کنم؟

هوش مصنوعی: گرفتن همه مشکلات و آفت‌ها به معنای گرفتن جان است و آن دزد به حقیقت یک سلطان است که هیچ‌یک از او نگریخته‌اند.

هوش مصنوعی: من به خاطر این که هیچ چیزی به دست نیاورده‌ام، با وجود تمام غم‌هایی که دارم، همچنان دلم بار غم نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: این فرد بی‌مقدار، در این دنیای خاکی، پس از مرگ خود را به خاک می‌سپرد و دیگر چیزی از او باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: وقتی که من در حال شادمانی و زندگی شاداب هستم، احساس آزادی و سرخوشی با هر شخصی برای من وجود دارد و نیازی به مست شدن و غرق در نشئه ندارم.

هوش مصنوعی: ماه هلالی که به توکل بر خدا tilted می‌شود، چهره‌اش از گرفتن سایه، مانند چهره زیبای بدر (ماه کامل) می‌گردد.

هوش مصنوعی: من با چنین کینه‌ای زندگی می‌کنم که حتی اگر دستانم به زمین بیفتد، از این حالت رها نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: وقتی که فرصتی در دستت نیست، بی‌جهت آن را از دست نده و اجازه نده که فرصت‌ها از بین بروند. اگر در کارها به مشکل برخوردی، بهتر است که ناامید نشوی و به تلاش ادامه دهی.

هوش مصنوعی: از یادآوری خاطراتم خجالت‌زده‌ام، چون هیچ‌کس هرگز نتوانسته است در زندگی‌ام این‌گونه تاثیری بگذارد که مانند یک غبار بر آیینه وجودم بنشیند.

هوش مصنوعی: من از آن بدبختی چنان بی‌نیازم که حتی آرزو نمی‌کنم که دیگران به خاطر من غمگین شوند یا از من ناراحت باشند.

هوش مصنوعی: کسی که پیروی آفتاب را می‌کند، به گونه‌ای است که مانند صبح هیچ رنگی بر موهایش نمی‌نشیند.

هوش مصنوعی: اگر مسیحا به من جان دهد، باید در امتحان، نبض هیچ‌کس را حس نکنم.

هوش مصنوعی: همچون گل، زیبایی و ظرافت مردان، به پوست دلق وابسته است و این به مراتب از پارچه‌های گرانبهای دیگر برای آرایش و احترام بهتر است.

هوش مصنوعی: از مرگ، همین بازی من را به حیرت انداخته است، زیرا در رستاخیز باید حیات را دوباره به دست آورد.

هوش مصنوعی: چنار (درختی بزرگ و با شکوه) بدون هیچ نگرانی و فکر اضافی آرام نشسته است، زیرا توانسته است دست خود را از دام شر و گرفتاری رها کند.

هوش مصنوعی: اگر چیزی از کسی بگیری، چه یک چیز باشد و چه صد چیز، اگر کم یا زیاد باشد، در هر حال کار خوبی نیست.

هوش مصنوعی: دوستی با کسی که با احسان و نیکی آشناست، غیرمجاز و نهی شده است.

هوش مصنوعی: اشک‌های سرخ‌رنگ من به خون نگاه خیره شده‌اند، اما هیچ‌کس نمی‌داند که خون من را نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: به چشمانم این لطف تو را می‌بینم که گرد و غباری را که هوا به خود نگرفته، بر آن‌ها نشسته است.

هوش مصنوعی: تا وقتی که به خدمت تو دسترسی نداشته باشم، جز پای خُم کسی را نمی‌پرستم.

هوش مصنوعی: اگر کسی در زندگی خود به دنبال ثروت و دستاوردها باشد، باید مراقب باشد که در این مسیر دچار اشتباهات یا مشکلات نشود. اگر در این راه کمی تأمل کند و درست عمل کند، می‌تواند از آتش سختی‌ها و چالش‌ها دور بماند.

هوش مصنوعی: هر گاه چیزی را به دست می‌آوری، بگو که آیا بیشتر است یا کمتر. در نهایت، در ناداشتن آن، فرقی نمی‌کند که زیاد باشد یا کم.

هوش مصنوعی: مانند ماه نو که هیچ نوری ندارد و به همین دلیل از دریافت نور هلال رهایی یافته است.

هوش مصنوعی: نکنید دست را به کسی که در مقابل امیر، به عنوان احترام و برای گرفتن چیزی، شانه‌اش را می‌فشارد.

هوش مصنوعی: چنان برای خودم هوشیاری ایجاد کرده‌ام که از کسی مشروب نخواهم گرفت و در حالت مستی قرار نخواهم گرفت.

هوش مصنوعی: انتقاد و سرزنش از سر در بر داشتن، به معنای این است که وقتی کسی خود را در معرض قضاوت دیگران قرار می‌دهد، ملامت را می‌پذیرد. اما اگر فردی به دور از انتقاد و قضاوت باشد، در حقیقت در آرامش و سلامت خواهد بود.

هوش مصنوعی: دو جهان را به هیچ چیزی نمی‌ارزد اگر انسان از آنها چیزی نفهمد و به صورت درست از آن‌ها بهره‌برداری نکند. پس مثل مردان واقعی نچرخ و ناز نکن.

هوش مصنوعی: چراغ آرزو روشنی ندارد، پس بی‌فایده است که دلتنگی و خواسته‌های خود را بسوزانی. بهتر است تنها به آرزوهایت فکر کنی.

هوش مصنوعی: من از دلنشینی‌های صلح صحبت می‌کنم، چرا که در هنگام جنگ، هیچ چیزی شیرین نیست که بتوان آن را در آغوش گرفت و از آن لذت برد.

هوش مصنوعی: با تلاش و اراده، هم جوانی و هم سالخوردگی می‌توانند درس‌های ارزشمندی بیاموزند، اما کسی که می‌تواند به درستی آن نکات را درک کند، از دیگران برتر است.

هوش مصنوعی: انسان‌ها وقتی خواسته‌های خود را کم می‌کنند، به این معنی است که آن خواسته‌ها را از دل و ذهن خود خارج کرده‌اند. در واقع، بدون کاهش خواسته‌ها، نمی‌توانند نیازهای خود را به درستی درک کرده و به آرامش برسند.

هوش مصنوعی: نوجوانی و جوانی را به من نگو، چون من اکنون در پیری و ناتوانی و نیازم و از این وضعیت احساس شادی و رضایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر استخوان‌هایم به غبار تبدیل شوند، حتی باد سرد نمی‌تواند گرد و غبار را از من بزداید.

هوش مصنوعی: هیچ پوسته‌ای نمی‌تواند خالی از مغز باشد؛ و هرچند ممکن است از دشمنی برخوردار باشم، اما دوستی را فراموش نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: جز این تاریکی چیزی ندارم که در آسمان، چرا ماهش از محبت نور می‌گیرد؟

هوش مصنوعی: من پولم بی‌ارزش شد، چون کرم بر من نگاهی انداخت و به خاطر او، سکه‌ای از من می‌گیرد.

هوش مصنوعی: آن فرد باتجربه و دانا به خوبی بیان کرده است که در عشق و دلدادگی باید دیوانه و شیدا شوی، اما لازم نیست که کنترل خود را از دست بدهی.

هوش مصنوعی: درخت نخل که با بار سنگینش خمیده شده، هرگز از سرنوشت خود ناامید نمی‌شود و به تلاش و زحمت خود ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: مثل شمعی که با اشک خود می‌سوزد و روشنی می‌بخشد، بهتر است که به خاطر دیگران رنج بکشیم تا اینکه خود را به کسی وابسته کنیم و دستش را بپیماییم.

هوش مصنوعی: هرگاه که دستی برای چیدن گل‌ها از باغ می‌آید، از کسی که به خاطر این کار شرمنده است، خجالت نکش.

هوش مصنوعی: وقتی کسی شرم و حیا داشته باشد، مانند نرگس، نمی‌تواند به راحتی کسی را به خود جذب کند و فقط می‌تواند به دستان خود نگاه کند.

هوش مصنوعی: اگر از سفره زندگی ناامید شوی، بهتر از آن است که به دامن مردم بیفتی و از آن‌ها منت بپذیری.

هوش مصنوعی: اگر دل را از خواسته‌ها تطهیر کنی، نظیر جریانی از آب که با خوب و بد آمیخته می‌شود، آن زمان دل مانند آبی پاک و زلال خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر با داس جان خود را برش کنی و خوشه‌هایش را در آوری، بهتر از این است که بخواهی انتظار خوشی‌های اندک را بکشی.

هوش مصنوعی: زندگی را با سختی و ناراحتی سپری کردن، بهتر از این است که به خاطر کسی انتظار بکشیم یا منتش را بکشیم.

هوش مصنوعی: اگر شاه بر کسی لطف کند و متوجه او شود، باید دانست که دست نیاز نباید به کسی دیگر جز خدا دراز کرد.

هوش مصنوعی: درد و رنج ناشی از انتظار و امیدی که به هیچ دلیلی بر دلم سنگینی می‌کند، به مراتب بیشتر از بارانی است که از کوه‌های قاف فرو می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر دشمن تو با اره بر سرت بزند، بهتر از این است که دوستی بر تو منت بگذارد و تو را تحقیر کند.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی که بر دل مردی نشسته، به گونه‌ای است که او را به آتش نمی‌کشاند، درست مثل شمعی که با گردن خود نمی‌سوزد. این غم به او قدرتی می‌دهد که به بجای نابودی، بتواند با آن مواجه شود.

هوش مصنوعی: بهتر است که آن را از روی سرش بردارند، زیرا نماد و نشانی از مقام و شخصیت او بر سر دارد.

هوش مصنوعی: شیر نر از برکت و لطف خود، مادر شیرها را نجات می‌دهد و او از این لطف هیچ چیز جز شرافت و آزادی به دست نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر چشمه‌ای از آب جاری شود، قابل ستایش است، اما حتی اگر این آب، فقط سرابی باشد، باز هم ارزش قربانی کردن جانم را دارد!

هوش مصنوعی: برای رسیدن به زندگی جاودان، به امید و خواهش از خضر (نماد زندگی جاویدان) دل خوش نکن و در این آرزو، مثل سکندر (که آرزوهای بزرگ داشت) زندگی را سپری کن.

هوش مصنوعی: اگر پوست تن را کنار بگذاری، ارزش و زیبایی‌اش بیشتر از آن است که خود را به مقام و تشریفات قیصر وابسته کنی.

هوش مصنوعی: شمع که در روشنایی خود زحمت می‌کشد، به گردن او این زحمت و سختی بدهکار است. این نشان‌دهنده‌ی ارزش و تأثیر تلاش‌های شمع برای روشنایی فضا است.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که در یک ویرانه زندگی می‌کند و نیازی به درخواست و خواهش از دیگران ندارد.

هوش مصنوعی: به دشت برو و از حالت جنون بیرون بیا، زیرا نباید منت سنگینی نظر و قضاوت بچه‌های شهر را بر دوش خود بگذاری.

هوش مصنوعی: از زندگی کسانی که در بیابان زندگی می‌کنند، بیاموز که از شهر و روستا انتظار کمک و لطف نداشته باش.

هوش مصنوعی: ای کاش به سوی پل جیحون نروم، زیرا آبرو و اعتبار توکل را از دست می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگر به جای اینکه آب را از گلیمی بریزی، خون بریزی، بهتر است که هیچ گونه نیازی به منت‌گذاری و انتظار از جیحون نداشته باشی.

هوش مصنوعی: کسی که بر توکل و اعتماد به خداوند است، هرچه که در زندگی داشته باشد، بر او مانند پلی عمل می‌کند که او را به سوی نعمت‌ها و ثروت‌ها می‌رساند.