قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>واعظ که خبر ندارد از جان خراب</p></div>
<div class="m2"><p>از شغل ملامتم ندارد خور و خواب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>او گرم نصیحت است و من می‌گویم</p></div>
<div class="m2"><p>از دیده، به آب سرد، می‌ریزد آب</p></div></div>

شمارهٔ ۳۱

واعظ که خبر ندارد از جان خراب
از شغل ملامتم ندارد خور و خواب
او گرم نصیحت است و من می گویم
از دیده به آب سرد می ریزد آب

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به واعظی اشاره می‌کند که از وضعیتی سخت و خراب روحی دیگران بی‌خبر است. واعظ به نصیحت و موعظه مشغول است، در حالی که شخص گوینده در دل دچار غم و اضطراب است و اشک‌هایش همچون آب سرد از چشمانش می‌ریزد. به نوعی، شاعر به تضاد میان کلام واعظ و واقعیت درونی خود اشاره دارد.

شمارهٔ ۲۹

شمارهٔ ۳۰

هوش مصنوعی: واعظی که از حال دل مردم بی‌خبر است، نه در کار ملامت و نه در خواب و خوراک خود دغدغه‌ای دارد.

واعظ که خبر ندارد از جان خراب

از شغل ملامتم ندارد خور و خواب

هوش مصنوعی: او به‌خوبی نصیحت می‌کند و من در حالی که نمی‌خواهم حرفش را بشنوم، می‌گویم که با سردی و بی‌اعتنایی به حرفش، آب از چشمانم می‌ریزد.

او گرم نصیحت است و من می‌گویم

از دیده، به آب سرد، می‌ریزد آب

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده