قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر دل نشود ز درد جانکاه جدا</p></div>
<div class="m2"><p>خود را ز هوس کند به یک آه جدا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر خوشه که مالیده شد از جور کفی</p></div>
<div class="m2"><p>گردد به پفی دانه‌اش از کاه جدا</p></div></div>

دیوان حاجی محمدجان قدسی مشهدی به کوشش محمد قهرمان - حاج محمد جان قدسی مشهدی - تصویر ۲۰۱

شمارهٔ ۳

گر دل نشود ز درد جانکاه جدا
خود را ز هوس کند به یک آه جدا
هر خوشه که مالیده شد از جور کفی
گردد به پفی دانه اش از کاه جدا

هوش مصنوعی: این اشعار بیانگر احساس جدایی و رهایی از درد و تمایلات دنیوی است. در بیت اول، اگر دل از دردهای عمیق رها نشود، نمی‌تواند خود را به سادگی از هوس‌ها جدا کند. در بیت دوم، اشاره می‌شود که هر خوشه‌ای که تحت فشار قرار گیرد، در نهایت دانه‌هایش از کاه جدا می‌شوند، که نشان‌دهندهٔ این است که در شرایط سخت، جدایی و خالص‌سازی اتفاق می‌افتد.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: اگر دل نتواند از درد عمیق و رنج جدا شود، باید با یک آه خالص و صادقانه، خود را از خواسته‌ها و تمنیات بی‌معنی آزاد کند.

گر دل نشود ز درد جانکاه جدا

خود را ز هوس کند به یک آه جدا

هوش مصنوعی: هر خوشه‌ای که تحت فشار قرار می‌گیرد، از ظلم و ناملایمات به دانه‌هایش جدا می‌شود و کاه و پوسته‌اش کنار می‌رود.

هر خوشه که مالیده شد از جور کفی

گردد به پفی دانه‌اش از کاه جدا

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده