قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا</p></div>
<div class="m2"><p>چون خواند به باغ وصل خود دوش مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بس که به خدمت ایستادم پیشش</p></div>
<div class="m2"><p>رفتار چو سرو شد فراموش مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲

آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا
چون خواند به باغ وصل خود دوش مرا
از بس که به خدمت ایستادم پیشش
رفتار چو سرو شد فراموش مرا

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از زیبایی گل و اثرگذاری آن بر خود صحبت می‌کند. او می‌گوید که وقتی گل را در باغ وصل خود دید، توجهش را کاملاً جلب کرد و از شدت شیفتگی، تمام رفتار و حرکاتش را فراموش کرده است. شاعر به نوعی عشق و دلبستگی خود به آن زیبایی اشاره دارد.

شمارهٔ ۱۰

شمارهٔ ۱۱

هوش مصنوعی: آن گلی که با جلوه‌گریش مرا مجذوب کرد، همان‌طور که شب گذشته مرا به باغ پیوندش دعوت کرد.

آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا

چون خواند به باغ وصل خود دوش مرا

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه همیشه در خدمت او بودم، طوری در رفتارم تغییر ایجاد شده که انگار خودم را فراموش کرده‌ام و فقط به او توجه دارم.

از بس که به خدمت ایستادم پیشش

رفتار چو سرو شد فراموش مرا

شمارهٔ ۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده