هوش مصنوعی: وقتی که نسیم به باغ بیگم‌آباد رسید، به شدت لرزید و در حالت خوشحالی و شگفتی قرار گرفت.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس و وحشتی که در این باغ زیبا وجود دارد، گل یاسمن نمی‌تواند خارها را به خود جزب کند و از آن آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: گل آن باغ به دلیل حیا و شرم خود، نگاه نرگسش را به زمین و پشت پاهایش دوخته بود.

هوش مصنوعی: غنچه نمی‌تواند از کاخ بیرون بیاید چون از شرم نمی‌خواهد خود را نشان دهد تا زمانی که به گل تبدیل شود.

هوش مصنوعی: باغبان در اینجا گلی نمی‌چیند، زیرا یاد چیدن گل ممکن است او را از وظیفه‌اش بازدارد و دلش را به سوی تفکر در مورد گل‌ها پرت کند.

هوش مصنوعی: در این باغ، فقط گل شب‌بو وجود ندارد، بلکه نسیم صبح هم می‌وزد و دل‌خوشی و شوقی به همراه دارد.

هوش مصنوعی: این چمن چه رنگ زیبایی دارد که با حرفش، سخن را نیز رنگین و دل‌نواز می‌کند.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی به کی اجازه می‌دهد تا احساسات آشفته و دل‌های درهم‌ریخته را به سرقت ببرد و از آن‌ها بهره‌برداری کند؟

هوش مصنوعی: در دامن سایه‌ام از گل‌های حلال و زیبا پر کرده‌ام، باشد که دامنم همیشه پاک و پاکیزه بماند.

هوش مصنوعی: صورت زیبای سبزه‌های این باغ شاداب، همیشه با قطرات شبنم مرطوب و درخشان است.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه ادیب به خوبی از آداب سخن می‌گوید، صدای مرغ خوش‌خوانش هم در خفا و بر پرده مخفی شده است.

هوش مصنوعی: من چه صحبت‌هایی از دل و احساسات خود می‌کردم که زبانم به میان می‌آورد، اما دلم چنان آشفتگی داشت که نمی‌توانستم آن‌ها را به خوبی بیان کنم.

هوش مصنوعی: این بیرون چمن، دیواری از اشک‌های مژگان به دور خود کشیده است، بدون هیچ توقعی و با زیبایی قابل توجهی مانند خارها.

هوش مصنوعی: در این باغ که پر از درختان سرو و شمشاد است، از هر طرف خوشبختی و شادابی به وضوح دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و جذابیت صدای سروش، موهایش مانند طوقی بر گردن قمریان (نوعی پرنده) قرار گرفت و آنها را تحت تأثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: سایه‌ای از فرشتگان بر زمین نمی‌افتاد، مگر اینکه در روز قیامت، قامت آن‌ها بر خاک حاضر می‌شد.