هوش مصنوعی: وقتی که چشم تو عیب‌ها و مشکلات دیگران را نبیند، تفاوتی بین گل و خاشاک وجود ندارد. برای کسی که با چشم پاک به دنیا نگاه می‌کند، همه چیز به یک شکل و خالص است.

هوش مصنوعی: در میان همه کسانی که به عشق و غم تو دچار شده‌اند، تنها من هستم که به‌راستی جانم را فدای محبتت کرده‌ام. دیگران تنها به اندازه‌ای از غمت احساس نزدیکی کرده‌اند، اما من به طور عمیق‌تری درگیر آن شده‌ام.

هوش مصنوعی: زخم‌های ناشی از بلایا و مشکلات به من آسیب می‌زنند و متوجه می‌شوم که تمام این جراحت‌ها در واقع نشانه‌ای از یک درد مشترک‌اند.

هوش مصنوعی: نزدیکی و دوری نباید باعث شادی یا ناراحتی شود، زیرا برای کسانی که در عشق گرفتار شده‌اند، ارزش گل و خاک برابر است.

هوش مصنوعی: هر جا که بروی، ناراحتی خاص من است و هیچ‌جایی پیدا نمی‌شود که از غم خالی باشد، چون همه جا پر از غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: هیچ کس به جز آیینه، چهره زیبای تو را مشاهده نکرده است. حتی ستاره خوشبختی نیز در آسمان، فقط یک‌بار می‌درخشد.

هوش مصنوعی: تمامی نکته‌سنج‌ها و استادان سخن، درک مشابهی از زبان دارند و در واقع، همه در دل طبیعت از یک منبع شناخت بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: تو که به عشق کشور خود در قفسی نشسته‌ای، دیگر بس است؛ برخیز و پرواز کن، چرا که در هر جا، خاک یکسانی وجود دارد.