هوش مصنوعی: گل‌های بهاری ما مانند لاله پژمرده شده‌اند و این پژمردگی نشان‌دهنده‌ی بدبیاری ماست.

هوش مصنوعی: روزی که در چشم ما انعکاس زیبایی نبود، نگاه ما متوجه زشتی‌ها می‌شود.

هوش مصنوعی: ما در آغاز روز روشن و نورانی هستیم و درباره عشق سخن می‌گوییم. آینه‌ای که نشانه تاریکی است، تحت تأثیر غم و آه ما قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: آن کسی که نتوانسته به زمین امید ما دسترسی پیدا کند، تنها با دیدن درخشندگی گیاه ما می‌تواند به ما خبر دهد.

هوش مصنوعی: وقتی که او صحبت می‌کند، مانند شعله‌ای که از شمع می‌جهد، دل‌ها را می‌سوزاند. اگر فرشته‌ای هم بخواهد گناهان ما را بنویسد، کلمات او آنچنان زیبا و تاثیرگذارند که گناهان‌مان را به نیکی تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: از چشم دل و دل روشن به مسیر عشق می‌افتیم، مانند تصویری که بر روی آب و آینه از راه ما منعکس می‌شود.

هوش مصنوعی: کافی است که عشق را با نشانه‌هایی همچون چهره‌ای زرد و چشمانی اشک‌آلود اثبات کنیم.

هوش مصنوعی: امشب این شب از شب‌های دیگر تاریک‌تر است، شاید فرشتگان کمکی به صبح آرزوی ما برسانند.