هوش مصنوعی: چهره‌ی تو به هزاران دلیل برای من روشن است، چرا که روزی که از تو جدا شوم، شب سفر و ترک من خواهد بود.

هوش مصنوعی: به خاطر تیرهای زهرآگین دشمنان بر دلم زخم می‌زنند، اما پرواز تو همچون جبرئیل روح مرا بلند می‌کند.

هوش مصنوعی: دلیل سوختن من کاملاً واضح است؛ بی هیچ ادعایی، مانند شمعی که می‌سوزد، چرا که رگ گردن نمی‌تواند دلیل من باشد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به زیبایی و دلبرانه بودن تو مربوط می‌شود، برای من خوب است. لب‌های تو برای من مثل آب زلال و شیرین است که به آن نیاز دارم.

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که عشق و محبت به معشوق، احساساتی را در دل ایجاد می‌کند که ممکن است برخلاف طبیعت ذاتی انسان باشد. در اینجا، شاعر از آتش درون خود می‌گوید که در اثر محبت و عشق به معشوق شعله‌ور شده و سختی‌ها و دردهای ناشی از آن را احساس می‌کند. به نوعی، او درد و حسرت ناشی از عشق را با آتش ابراهیم (خلیل) مقایسه کرده است، چرا که آتش برای او به امید و عاشقانه بودن تبدیل شده، حتی اگر در پی آن سختی‌های بسیاری را به جان بخرد.