هوش مصنوعی: بسیاری از آرزوها و خواسته‌هایم بیان نشده‌اند و از ناامیدی‌ام در این گفتگو، نمی‌توانم حتی کلمه‌ای بر زبان بیاورم.

هوش مصنوعی: به دلیل رفتار و کردار ناشایست تو، مردم به اندازه‌ای مرا بی‌ارزش دیده‌اند که دیگر نمی‌توانند به چهره‌ام توجه کنند و حتی صدای آب زلالی که از چشمه به گوش می‌رسد را با من مرتبط کنند.

هوش مصنوعی: ساقی اگر حتی آب حیات را در گلویم بریزد، باز هم دوری تو باعث می‌شود که همه چیز بی‌فایده باشد و درد من را تسکین ندهد.

هوش مصنوعی: من قلبم را به زیبایی‌ها و نشانه‌ها نمی‌سپارم؛ مثل بلبل نیستم که با رنگ‌ها و عطرها مست شوم. بهتر است قدر دل و احساس خود را بیشتر بدانم.

هوش مصنوعی: ما از ابتدا با هم پیمان کرده‌ایم که به سراغ باده برویم و این دوستی و عزم را به همدیگر داده‌ایم.

هوش مصنوعی: زخم‌های زیادی از تیر او بر قلبم نشسته است، اما هرگز شایسته‌ی این گونه لطف و محبت نبوده‌ام، بنابراین از او چشم‌پوشی می‌کنم.

هوش مصنوعی: این شعر به حالتی اشاره دارد که در آن، حتی با وجود تلاش برای پاک شدن و شستشو، شخص احساس می‌کند که کماکان در آلودگی و ناپاکی باقی مانده است. این بیانگر یأس یا ناامیدی از تغییر و بهبود وضعیت خود است. به نوعی، فرد به عمیق‌تر بودن زخم‌ها و آلودگی‌های درونی خود اشاره دارد که با تلاش‌های ظاهری هم نمی‌توانند کاملاً پاک شوند.