هوش مصنوعی: وقتی که به زیبایی او نگاهی کردم، با دست خود به چیزی که ساخته بودم آسیب زدم.

هوش مصنوعی: دل من پر از درد و اندوه ناشی از جدایی اوست و این احساس را نمی‌توان با هیچ چیز دیگر مقایسه کرد. هر فرد فقط خود می‌داند که چه اشتباهی مرتکب شده است.

هوش مصنوعی: مانند کسی که خواب‌آلود و بی‌خبربه دور از گروهی افتاده، در حالی که در تماشای آن جمال غرق شده و راه خود را گم کرده است.

هوش مصنوعی: از دود جگری که در سینه‌ام است، می‌توان فهمید که چقدر دلم می‌سوزد. مانند مشک که بویی مخصوص دارد، من هم نشانی از دردهای خودم را با خود آورده‌ام.

هوش مصنوعی: گفتم که از درد و سوز درون، سری بزنم و رازی بگویم، ولی دل‌ها در آتش شعله‌ور شدند. اگر اجازه می‌دادم تا ناله و آه خود را بیان کنم، اوضاع بدتر می‌شد.

هوش مصنوعی: در این جهان تنها کسی که می‌توانم به او تکیه کنم، او است. چون من هیچ‌کس را ندارم که در کنارم ایستاده باشد و شرافت و خوشبختی‌ام را با وجود بدبختی‌های خودم احساس کنم.