هوش مصنوعی: ای محبوب من، وقتی که به آزار دل من فکر می‌کنی، دلِ غم‌زده‌ای که خودت باعث ناراحتی‌اش شده‌ای را فراموش نکن، چرا که آزار دیگران به تو نیز لطمه می‌زند.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ اندوهی وجود ندارد که از این بدتر باشد؛ اندوهی که ناشی از آزار کسانی است که به خوبی شناخته شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر دل خود را به کسی نشان دهم، او با دیدن آن، غم‌هایش را افزایش می‌دهد و به بار غم‌هایش اضافه می‌کند. غم دل همیشه سنگینی دارد و مانند بار زیادی بر دوش آدمی است.

هوش مصنوعی: اگر مثل من دیوانه و شیدا به زیبایی محبوب نگاه کنی، هرگز نمی‌توانی از درد و مشکلاتی که با آن روبرو هستی، آگاه شوی.

هوش مصنوعی: با امید اینکه یک شب برای دیدن من بیایی، نمی‌خواهم که از روی بستر بیماری بلند شوم.

هوش مصنوعی: اگر در محراب عبادت، هرازگاهی ابروهای زیبا و قوس‌دار تو را ببینم، از نماز و قبله خود منحرف می‌شوم و فقط به ستایش تو می‌پردازم.

هوش مصنوعی: در روز و شب، چشمانم پر از اشک و نگران منتظر وصال تو، عزیز دلم، هستند. چرا باید که تو بیمی به دل من راه دهی؟

هوش مصنوعی: ای دل، وقتی که در این دنیای پر از مشکلات و غم‌ها چاره‌ای برای بهبود اوضاع نمی‌بینی، بهتر است که بار عشق را به دوش بگیری و از این باغ غم بیرون بروی.

هوش مصنوعی: تو با سخنان شیرینت به زندگی رنگ و رونق بخشیدی و مانند عسل و شکر محبت به دل‌ها میریزی. از زشتی‌ها و بدی‌ها در امان خواهی بود، چرا که ذات تو مانند نیشکر است و طبعی خوش و دلپذیر داری.