غبار همدانی » غزلیات » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای نهان ساخته رخ در تُتُق پردۀ غیب</p></div>
<div class="m2"><p>پرده حیف است برآن چهره که عاریست ز عیب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ما ز خود بینی خود مانده به وَهمیم و گمان</p></div>
<div class="m2"><p>ور نه با جلوۀ ذات تو چه جای شک و ریب</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>ساقی ار بادۀ گلگون کند ایگونه به جام</p></div>
<div class="m2"><p>به می آلوده شود خرقۀ پرهیز صهیب</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>گرچه دانم که بسوزد همه ذرات جهان</p></div>
<div class="m2"><p>کاش مُنشق شدی از رنگ رخت پردۀ غیب</p></div></div>

شمارهٔ ۸

ای نهان ساخته رخ در تتق پردۀ غیب
پرده حیف است برآن چهره که عاریست ز عیب
ما ز خود بینی خود مانده به وهمیم و گمان
ور نه با جلوۀ ذات تو چه جای شک و ریب
ساقی ار بادۀ گلگون کند ایگونه به جام
به می آلوده شود خرقۀ پرهیز صهیب
گرچه دانم که بسوزد همه ذرات جهان
کاش منشق شدی از رنگ رخت پردۀ غیب

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

ای نهان ساخته رخ در تُتُق پردۀ غیب

پرده حیف است برآن چهره که عاریست ز عیب

ما ز خود بینی خود مانده به وَهمیم و گمان

ور نه با جلوۀ ذات تو چه جای شک و ریب

ساقی ار بادۀ گلگون کند ایگونه به جام

به می آلوده شود خرقۀ پرهیز صهیب

گرچه دانم که بسوزد همه ذرات جهان

کاش مُنشق شدی از رنگ رخت پردۀ غیب

شمارهٔ ۷

اطلاعات