هوش مصنوعی: هرچند که در دشواری‌های زندگی گرفتار شدم، اما روح من هرگز فراموش نخواهد کرد که به کجا تعلق دارد و به کجا می‌خواهم برگردم.

هوش مصنوعی: مسافران راه معشوق، به مهربانی بگویید که ای دوستان، من نیز در نهایت یکی از آدم‌های این گروه هستم.

هوش مصنوعی: من اکنون نمی‌توانم بروم، زیرا مدتی است که یا پایم به مشکلی گرفتار شده و یا جانم از زخم‌ها خسته است.

هوش مصنوعی: در دریاهای سرگردانی و تردید غوطه‌ورم. امیدوارم که یا خدا، یا راهنمای من، ناخدای کشتی‌ام بادبانم را به بسته باشد و نجاتم دهد.

هوش مصنوعی: من برای خوردن گندم از بهشت خارج نشده‌ام، بلکه دانه‌ی خال تو در این خاک در دل من نشسته است.

هوش مصنوعی: چشمان زیبا و دلربایت به گونه‌ای به من نگاه می‌کنند که همچون خنجر به دل می‌زنند و مژه‌هایت مانند تیغی تیز بر روح و احساسات من اثر می‌گذارند. من در این حال از همه مشغولیت‌ها و دغدغه‌های دیگر فاصله گرفته‌ام و تنها مبهوت تماشای تو هستم.

هوش مصنوعی: ای کاش می‌توانستم دروغ و تظاهر را کنار بگذارم و حقیقت وجودم را نشان دهم تا عشق واقعی بر دل و جانم بنشیند، حتی اگر به قیمت از بین رفتن تمام آنچه هستم باشد.

هوش مصنوعی: اگر چشمانم خون گریه نمی‌کردند، زودتر از این دل را در زیر باران غم خراب می‌کردی.

هوش مصنوعی: با وزش نسیم و آهی که کشیدم، کم کم آتش درونم شعله‌ور شد؛ تا جایی که بخار ناشی از درد فراق تو به آسمان بلند شد و از نسل من به هوا رفت.

هوش مصنوعی: ای ساقی، باده‌ای بده که آتش دل مرا نسوزاند. لباس من که از شراب بی‌پایان، اشک‌هایم جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: من با بدنی ضعیف و نازک، بار سنگینی را به دوش می‌کشم تا اسیر زلف آن معشوق ستمگر شوم.

هوش مصنوعی: اگر نسیم صبحگاهی غبار از کوی محبوب نبیند، از لذت‌های دنیا و زندگی جاویدان بی‌نیازم.