هوش مصنوعی: ای ساقی، جامی برای من بیاور که اشک چشمم را پاک کند و امروز من حال خوشی دارم که می‌توانم بر کنار جویبار بنشینم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، از جام دیگری آبی بر آتش من بریز، چرا که قبل از این، این جام شراره‌ای بر جانم افکنده است.

هوش مصنوعی: در باغ وصال محبوب، هر پرنده‌ای گلی چیده، اما من که هیچ چیزی ندارم و در تلاش برای رسیدن به عشق، دچار درد و رنج شده‌ام.

هوش مصنوعی: می‌خواهم با اشک‌هایم سدّی بسازم تا از رنج دل خودم محافظت کنم و از عمق این درد، آهی بیرون بکشم که به مانند دودی جهان را پر کند.

هوش مصنوعی: باد صبحگاهی در سحرگاه بویی از عشق او به همراه آورد و در دل من پراکنده کرد؛ گویی تمام میوه‌های تجربه‌ام را با خود به ارمغان آورده است.

هوش مصنوعی: در روز الست، با کمی نوشیدنی در حال مستی بودم، اما امروز هرچه می‌نوشم، هیچ‌یک از خماری‌ام را برطرف نمی‌کند.

هوش مصنوعی: از چشمانم، صدها جوی خون جاری شد، اما در طول زمان هیچ زراعت‌کاری حتی یک درخت سرو هم در کنارم نپروراند.

هوش مصنوعی: روزهایی که وارد دنیای زندگی شدم، احساس کردم که نیروی قدرتمندی در بین رنج‌ها و سختی‌های زندگی به من نفوذ کرده است.

هوش مصنوعی: به خاطر چرخش زمان و گذر عمرم، هیچ چیزی از زیبایی زلف‌های تابدارم در دستانم باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: وجود من همچون خاکستر است و هرگز بدون نشانه‌ای از شعله نیست. اگر با اشک‌هایم، حتی صد هزار بار شسته شوم، باز هم این احساس در من باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: می‌دانی چرا همیشه در حال گریه‌ام؟ زیرا نمی‌خواهم بادی این غبار را که از سفرم به جا مانده، به این سمت برده و بزداید.