هوش مصنوعی: از خاکی که دلِ شکسته‌ام با آن آمیخته شده، کوهی از غم و ناراحتی به دوش دارم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، باده را در خمره بریز و به من بنوشان، چرا که زمان زیادی گذشته و من اینجا در جام‌ها از غم می ریخته‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر خستگی دل، خود را به زمین نینداز که من تمام عمرم را به زلف تو آویزان بوده‌ام.

هوش مصنوعی: من اکنون چون زنجیری به زلف تو وابسته‌ام، در حالی که از دیگران تمام پیوندهایم را گسسته‌ام.

هوش مصنوعی: قبل از آنکه مردم از قبرستان برخیزند، من یک محشر از هیجان و شور عشق تو را آماده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: دور از تو برای خودم غم و اندوه زیادی را تحمل می‌کنم و این درد و رنج به‌اندازه‌ای است که حس می‌کنم گویی دو صد خنجر در قلبم فرو رفته است.

هوش مصنوعی: بدون عشق و زیبایی تو، هر شب اشک‌هایم را با خون دل در هم می‌آمیزم و تا سپیده دم ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: ای خدا، از که بپرسم که خبری از آن دل دیوانه‌ام به من برساند که گم شده است؟