هوش مصنوعی: از زندگی خود خسته‌ام و از دل خود رنج می‌برم، خدایا با که مشکل خود را در میان بگذارم؟

هوش مصنوعی: گل من از غم و درد بی‌خبر است و هیچ خاری در پایش نیست، زیرا آن‌قدر بی‌نگرانی و شاداب است که به فکر بلبل خود نیست.

هوش مصنوعی: من به عمق غم تو افتخار می‌کنم، زیرا بار دیگر مرا به اعماق خود می‌برد و از ساحل امنم دور می‌کند.

هوش مصنوعی: دل من نمی‌داند که به چه کسی تمایل دارد، چرا که هیچ‌گاه تمایل خود را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: روز گذشته، با اشتیاق دیدار تو تا صبح بیدار ماندم و مانند شمع محفل خودم روشن و درخشان بودم.

هوش مصنوعی: دل من همچون پرنده‌ای است که تخمش را گم کرده و همواره غمگین و بی‌قرار است و از خانه‌اش دور افتاده است.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چرا این شکارچی بی‌رحم چشم از زخمی که خود به جا آورده، می‌پوشد.

هوش مصنوعی: ای دل، تا کی به بیهوده زندگی می‌کنی و در پی بهره‌وری از وجودت نیستی؟ سعی کن از آنچه که داری، نتیجه بگیری و در مسیر خود به پیش بروی.

هوش مصنوعی: بگذار تا او با آرامی و وقار بیاید، غبار خستگی راه را با کالسکه‌اش به دوش کشد.