هوش مصنوعی: زلف‌های تو مانند شاخه‌های شمشاد است و قامت تو مانند سرو آزاد می‌باشد.

هوش مصنوعی: هرچند که زحمات و دردهای زیادی را متحمل می‌شوم، اما با این حال امیدوارم اوضاع همیشه به همین شکل ادامه داشته باشد.

هوش مصنوعی: من اشک‌های خود را می‌بینم و بر چهره‌ام تأمل می‌کنم، اگر هرگز دجله را ندیده‌ای و بغداد را نشناخته‌ای.

هوش مصنوعی: اگر زلف تو دلی از من برباید، لب‌های تو به اندازه‌ی صد هزار جان ارزش دارد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که کسی که نمی‌تواند صحبت کند، در واقع به خاطر اشک‌هایی است که در چشمش جمع شده و مانع از بیان احساساتش می‌شود.

هوش مصنوعی: از تو می‌پرسم که چه بگویم درباره کسی که تو را زده است، چون کسی مثل تو به دنیا آمده است و در نتیجه از سیرت آن فرد می‌توان به شخصیت تو پی برد.

هوش مصنوعی: شادی به من می‌رسد از وصال شیرین، ولی غم به فرهاد می‌رسد.

هوش مصنوعی: از تو خواستم که دردی که به دل دارم را مطرح کنم، اما وقتی فریاد زدم، تنها بیداد و ظلم تو را احساس کردم.

هوش مصنوعی: یاد آن لب زیبا در دلم شیرین است و از دلشکستگی‌ام فریاد میزنم.

هوش مصنوعی: کسی که باعث خوشحالی و استواری من بود، رفت و دیگر هیچ چیز نمی‌تواند جای او را بگیرد و مرا از وصالش شاد کند.

هوش مصنوعی: کی می‌توان دوباره به جای آنچه هرگز نبوده، چیزی را گذاشت که از وجود انسان افتاده است؟