هوش مصنوعی: در عشق من آرزو دارم که دل را شاد کنم تا بتوانم صد هزار بوسه بر آن چشم و لب بگذارم.

هوش مصنوعی: از حسادت این دو چشم و آن دو لب، هم داستان‌های جالبی برای دوستانم روایت می‌کنم و هم شراب شگفت‌انگیزی به آنان می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم دل را به خاطر تو عاشق کنم، بدون هیچ هدفی، همینطور اگر جانم را برای تو فدای کنم، این کار را بدون هیچ دلیلی انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگر نور خورشید از آسمان بر زمین بتابد، من کسی را که شایسته نام و صفت زیبایی تو باشد، پیدا می‌کنم و به او لقب زیبایی تو را می‌دهم.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به تشبیه خود می‌پردازد و احساسِ بی‌حالی و نازکی خود را به شاخ گل رز در فصل پاییز تشبیه می‌کند. او از طرفی دیگر به معشوقش اشاره می‌کند و به نوعی از او می‌خواهد که از زیبایی‌اش سخن به میان آورد یا از آن برای او میوه‌ای خوشمزه، مانند انگور، به ارمغان بیاورد. این توصیف نشان‌دهنده‌ی حالتی از انتظار و فراق است.

هوش مصنوعی: دل بی‌ادب من به خیال تو وادار شده است که از من بخواهد تا با نوشیدنی شیرین لبانت او را شاد کنم.

هوش مصنوعی: می‌گوید اگر تو به من عشق و محبت ندهی، حداقل مرا آن‌قدر از خودت سیراب کن که بتوانم این بی‌ادبی و گستاخی خودم را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: گفتی ای قوام، چرا اطراف من می‌چرخید؟ در روز من، عشق‌ورزان با بی‌رحمی شب را سپری می‌کنند.

هوش مصنوعی: ای دوست مهربان، اگر عاشقان تو را دوست بدارند و عشق ورزند، نگران نباش که من تنها لبخند و محبت را به تو می‌دهم.