هوش مصنوعی: تو نور روشنی در قلب منی و نام تو همواره بر زبان من جاری است.

هوش مصنوعی: تو مانند باغی پر از گل‌های ارغوانی زیبا هستی، اما من همچون زعفرانی که در زمین نامناسب رشد کرده، زشت و نامناسب به نظر می‌رسم.

هوش مصنوعی: وقتی نام و زلف و زیبایی تو را به زبان می‌آورم، دهانم مثل مشک خوشبو می‌شود.

هوش مصنوعی: شب‌ها از غم تو خوابم نمی‌برد و دلیلش این است که حال و روزم زرد و ناتوان است.

هوش مصنوعی: چرا باید برای غم تو در بالای بام vigil نگهبانی دهم، وقتی که هندو نیستم؟

هوش مصنوعی: اگر نام تو بر سر من نبود، هیچ کس دلیلی نمی‌توانست برای شناختن من پیدا کند.

هوش مصنوعی: تو گفتی که در دل من زندگی خواهی کرد و من به راستی در آرزوی آن هستم.

هوش مصنوعی: ای ترک! چرا خود را غیر از آنچه هستی نشان می‌دهی؟ من هرگز از تو بوسه‌ای نمی‌گیرم.

هوش مصنوعی: بگویم که آن زبان شیرین تو را به من بیاور که من فارسی را نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: اگر کسی با گرسنگان هم سفره شود و از روی بزرگواری چیزی به آنها بدهد، من هم با کمال میل به آن سفره می‌نشیند.

هوش مصنوعی: آن شخصی که به خاطر او قوی و استوار بودم دیگر در کنار من نیست، امروز خودم به آن استواری دست یافته‌ام و دیگر همان فرد گذشته نیستم.