هوش مصنوعی: ای دنیا، بزرگی تو مشخص است و درک و فهم خرد هم به اندازه کافی برایت روشن است.

هوش مصنوعی: گفتارت باید نرم و دلپذیر باشد، مانند عسل که دل‌ها را گرم می‌کند و مثل موم که به راحتی شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من در کناره آب زنده‌ای ایستاده‌ام و دشمنم در میان وزش بادهای سوزان قرار دارد.

هوش مصنوعی: درختی که میوه‌اش مانند تو شیرین و پربار باشد، بر این سرزمین و مردمش فرخنده باد.

هوش مصنوعی: چند هفته‌ای است که این خدمتکار کمتر به نزد آن آقا می‌آید.

هوش مصنوعی: خشم خود را کم کن، چون به مهران ایمان داری و این نشان‌دهندهٔ باور من است.

هوش مصنوعی: من از عذاب و مجازات می‌ترسم، چرا که مقدر شده است از برکت وجود تو بی‌بهره باشم.

هوش مصنوعی: من که باید با تو هم‌نشین شوم، زیرا زندگی و روش‌های من از تو نشات می‌گیرد.

هوش مصنوعی: چرا در فقر و تنگدستی نشینم در برابر کسی که دارای ثروت و امکانات زیادی است؟ شاید بهتر باشد که خود را به فراتر و بالاتر از این شرایط برسانم.

هوش مصنوعی: بله، به طبع خوب می‌نشیند و به مانند پرنده‌ای می‌شوم که بر درختی از قوم خود می‌نوازد.

هوش مصنوعی: رنج و سختی در تأمین نان و زندگی است و زن به زحمت و تلاش می‌افتد تا من بتوانم زندگی کنم.

هوش مصنوعی: انسان دو نوع سختی را تحمل می‌کند: یکی درد و رنجی که از گلویش می‌کشد و دیگری عذابی که از مشکلات و ناهنجاری‌های بینی‌اش می‌بیند.