قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا من بودم بود مرا دولت جفت</p></div>
<div class="m2"><p>وین دولت بیدارم یک روز نخفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بد گوی مرا طعنه چه بتواند گفت</p></div>
<div class="m2"><p>الماس بابریشم که بتواند سفت</p></div></div>

دیوان قطران تبریزی به اهتمام محمد نخجوانی - تصویر ۵۵۸

شمارهٔ ۱۸

تا من بودم بود مرا دولت جفت
وین دولت بیدارم یک روز نخفت
بد گوی مرا طعنه چه بتواند گفت
الماس بابریشم که بتواند سفت

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به وضعیت خوشبختی و شادابی خود اشاره می‌کند. او می‌گوید تا زمانی که او در زندگی بوده، به خوشبختی و سعادت دست پیدا کرده، و این خوشبختی هرگز خوابش نبرده است. بدخواهان او نیز نمی‌توانند او را زیر سوال ببرند، چرا که مثل الماس در برابر انتقادها، محکم و استوار است.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: در زمان حیات من، خوشی و سعادت همیشه در کنار من بود و این سعادت هرگز از خواب بیدار نشده است.

تا من بودم بود مرا دولت جفت

وین دولت بیدارم یک روز نخفت

هوش مصنوعی: بدگویی‌های تو چقدر می‌تواند تاثیر داشته باشد، وقتی که من مثل الماس در برابر ناملایمات استوار هستم و نمی‌توانی به من آسیب بزنی.

بد گوی مرا طعنه چه بتواند گفت

الماس بابریشم که بتواند سفت

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده