قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تافتنه دلم بر آن لب میگونست</p></div>
<div class="m2"><p>صبرم کم و عشق هر زمان افزونست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گویند برون فتاد رازت چونست</p></div>
<div class="m2"><p>چون راز درون بود که دل بیرونست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

تافتنه دلم بر آن لب میگونست
صبرم کم و عشق هر زمان افزونست
گویند برون فتاد رازت چونست
چون راز درون بود که دل بیرونست

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به احساس عشق و تمایل خود اشاره می‌کند. او از زیبایی و جذابیت معشوق سخن می‌گوید و نشان می‌دهد که صبرش کم شده و عشقش روز به روز افزایش می‌یابد. او همچنین به رازهای درونی دل اشاره می‌کند، که گویا این رازها به ظاهر بیرون نمی‌آید، اما در دل باقی مانده‌اند.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: دل من بر آن لب زیبا و شیرین، پر از شور و هیجان است؛ صبرم کم شده و عشق من هر لحظه بیشتر می‌شود.

تافتنه دلم بر آن لب میگونست

صبرم کم و عشق هر زمان افزونست

هوش مصنوعی: می‌گویند راز تو چگونه فاش شده است در حالی که راز درون، در دل پنهان است.

گویند برون فتاد رازت چونست

چون راز درون بود که دل بیرونست

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده