هوش مصنوعی: من از شدت اشتیاق به دیدن یارم، مانند ابرهایی که در بهار به شدت می‌بارند، گریه می‌کنم و حالتی زار و نزار دارم.

هوش مصنوعی: در اینجا یک درخت در بوستان امید کاشتم، چون برک‌ها و میوه‌هایش زیبا و شاداب بودند.

هوش مصنوعی: با عشق و محبت او را پرورش دادم و در دنیای آرزوها و در زیر نور وفای آفتاب و زیبایی ماه، به چه حال و روزی افتادم؟

هوش مصنوعی: به خاطر شدت درد جدایی، اشک‌هایم مانند دریا کنار می‌روند و از چشمانم سرازیر می‌شوند.

هوش مصنوعی: وقتی که یاد او با موهای مشکی و زیبایش به خاطر می‌آید، دو گل نرگس در ذهنم می‌روید و برگه‌های گل لاله مانند مروارید می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد آن سنبل بی‌قرار می‌افتم، احساس آرامش و سکون از دل و جانم می‌رود و نمی‌توانم آرامش داشته باشم.

هوش مصنوعی: بسیاری از لذت‌ها و خوشی‌ها را تجربه کرده‌ام، اما هیچ چیزی جز غم و افسردگی از آن لبان خوشبو با من باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: من بارها به خاطر زیبایی چهره او که مانند گل لاله است، رنج کشیده‌ام و حالا دلم جلوی فراقش مثل خار درد می‌کند.

هوش مصنوعی: به گونه‌ای که قاضی از نور ماه حکم می‌کند، به من هم از عشق او صبوری و هدیه کرده است.