هوش مصنوعی: هر روز که می‌گذرد، دلم به یاد تو بی‌تاب است و چشمانم در انتظار تو به راه نگاه می‌کنند، زیرا من با گروهی از عشق و احساس به سوی تو می‌روم.

هوش مصنوعی: دو چهره‌ی من به خاطر غم، شبیه یک صف از سربازان است، تا زمانی که بر چهره‌ی او، غم همچون رنج و دشواری‌های جنگ سایه افکنده باشد.

هوش مصنوعی: زلف بلند او نشان‌دهنده‌ی غم جدایی‌اش است که بسیار طولانی و عمیق به نظر می‌رسد، و چون چشم سیاهش بر اضطراب من می‌افزاید، روزها برایم مثل شب‌های تاریک سپری می‌شود.

هوش مصنوعی: با رفتن او، شادی و آرامش من از دست رفت. اگر هرچه زودتر برنگردد، اوضاع برای من خراب خواهد شد.

هوش مصنوعی: فکر و خیالات او برای من سنگینی و سختی زیادی دارد، اما درد و زحمت من به قدری کم و ناچیز است که مثل کاه به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: وقتی قامت او در نظر است، دل او تنهاست و غم من از این افراد است. او چه گناهی دارد؟

هوش مصنوعی: ای کسی که زیبایی‌ات مانند ماه کامل است و قدت به شکوه سرو می‌ماند، ای کسی که رنگ لبانت مانند لاله‌ی سرخ است و از زیبایی‌ات به ماه می‌افزاید.

هوش مصنوعی: هیچ دردی در این دنیا نیست که من بدون تو تجربه نکرده باشم، اگر تو به منِ بیچاره ببخشی، این کار نادرستی نیست.