هوش مصنوعی: لباس تو مانند آتش سوزان است که جان را به درد می‌آورد و به خیال می‌رسد که زبان، هنگام توصیف چهره‌ات، شمعی است که بو و نوری شبیه کافور دارد.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زیبایی تو مانند آینه‌ای روشن و درخشان است، اما به نظر می‌رسد که اشک‌هایم باعث شده تا چشمانم شبیه خانه‌ای برای مورچه‌ها باشد.

هوش مصنوعی: دل شاد و پرهیجان من از شیرین‌زبان بودن دور است، به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر با دوستان و هم‌نشینان زیادی در کنار من باشید، مانند درختان سبز و پرنور، اما اگر کنار افراد بزرگ و قدرتمند هم بنشینم، من همچنان آزاد و سربلند باقی می‌مانم.

هوش مصنوعی: هر باری که به یاد تو می‌افتم، چنان احساسی در دل من به وجود می‌آید که از شدت غم، فریادی از سینه‌ام بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: در بدنم احساس می‌کنم که ریختن و نواختن در استخوان‌هایم وجود دارد، گویی که مانند ریسمان‌های یک ساز عمیق در وجودم جریان دارد.

هوش مصنوعی: یک پیمانه از شراب چشیدم و به حالت مستی درآمده‌ام. از دوری‌ات تا صبح می‌سوزم و از گریه‌ کردن ساکت هستم.

هوش مصنوعی: از چشمان سیاه تو، زهر بر دلم می‌ریزد، شبی که آغوشم از گل‌های لطیف تو خالی باشد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که خواب من همچون نیش زنبور نرم و لطیف است، اما در واقعیت، طعمی تلخ و زننده دارد.

هوش مصنوعی: ای شاه خوبان، من به خاطر تو عشق خود را فدای تو کردم و تا زمانی که تو را دیدم، به خدمتت درآمدم؛ زیرا که دل خود را به زلف‌های آشفته‌ات سپرده‌ام.

هوش مصنوعی: در این مكانی که شکارگاه است، علی‌رغم اینکه عشق من طعمه‌ای لاغر و بی‌جان است، سر من از سجده کردن به معشوقی که کافر است، شرم دارد.

هوش مصنوعی: من مثل فردی هستم که تاجی بزرگ و سنگین بر سر دارد و این تاج به اندازه سر کدو بزرگ است.

هوش مصنوعی: هرچند که شاید چیزی در مقابل تو نداشته باشم، اما بیا چند دقیقه‌ای بنشین و به قصه‌ام گوش بده.

هوش مصنوعی: اگر در این دنیا گلویم را ببندند و نتوانم سخن بگویم، فریاد من به پیکره‌ای بی‌نهایت در میدان محشر تبدیل می‌شود و سوز و اندوهی عمیق در آن موج می‌زند.

هوش مصنوعی: نفس کشیدن در سینه‌ام چنان سخت و دشوار است که گویی صدای صور هم در آنجاست.