هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به حالتی از عشق و شیدایی اشاره می‌کند که در آن انسان در پی محبوب خود است. او از طوفانی صحبت می‌کند که نمی‌داند سرچشمه‌اش کجاست و همچنین به زیبایی و جذابیت خاصی اشاره می‌کند که نمی‌تواند مشخص کند چه کسی آن را دارد. این احساسات نشان‌دهنده حیرت و شگفتی شاعر در برابر عشق و زیبایی است.

هوش مصنوعی: یک مرد دلیر و شجاع مرا گرفتار کرده است و هر جا که می‌کشد نمی‌دانم این زیبایی کدامین شخص است.

هوش مصنوعی: در دل من شعله‌ای پنهان است که از زیبایی‌ات ناشی می‌شود. از دیدن چهره‌ات چنان شگفت‌زده‌ام که نمی‌دانم این آتش که در وجودم افروخته شده، ناشی از چهره‌ی کیست.

هوش مصنوعی: دلی نیست که از تیر غمزه پر از درد و خون نباشد. این کمان نازک من را گیج کرده که در دست کیست.

هوش مصنوعی: بوی خوشی از این گلستان به مشامم می‌رسد، به نظر می‌رسد که باد، موهای معطر و پریشان کسی را به همراه آورده است.

هوش مصنوعی: همه از جنونی که به سرشان می‌زند فرار می‌کنند، حتی لیلی هم از مجنون دور می‌شود. من نمی‌دانم این آهو که اینقدر بی‌پروا است، متعلق به کیست.

هوش مصنوعی: مدت طولانی است که قصاب در آتش خشم و کینه می‌سوزد، اما او نمی‌داند که این همه گرما و شدت از چه چیزی نشأت می‌گیرد.