هوش مصنوعی: خوشا به حال آن دانشمندی که در دنیای خود غم و اندوهی ندارد، او توانسته است از ظاهر و شکل‌ها عبور کند، اما همچنان ویژگی‌های اصلی و مهم را درک نکرده است.

هوش مصنوعی: حسن و زیبایی را نمی‌توان در تعداد زیادی از آینه‌ها به خوبی مشاهده کرد، زیرا اگر روحی در بدن وجود نداشته باشد، حتی اگر کسی به زیبایی نزدیک باشد، باز هم آن زیبایی نمایان نخواهد شد.

هوش مصنوعی: تأثیر مرگ بر زندگی انسان‌ها به قدری عمیق است که هیچ‌کس نمی‌تواند به اندازه عیسی و مریم، امید به حیات دوباره را در دل داشته باشد.

هوش مصنوعی: دست و تیغ زیبایی به طرف کشتن کسی بلند نشد، زیرا زخم چشم ناشی از راحتی با او، درمانی نداشت.

هوش مصنوعی: ساقی گردن‌فراز بزم را تدارک دید و نوشیدنی‌ای را تقدیم کرد که هیچ‌گاه در دنیا وجود نداشت. آن مایع را بر زمین ریخت، مایعی که شباهتی به جام کمی داشت.

هوش مصنوعی: هر دلی که به دنبال دوستی بود، به ارتباطی نیکو دست یافت و در این ترازوی عشق، هیچ چیزی کم و زیاد نبود.

هوش مصنوعی: تا آنجا که می‌توانی به عمق مفهوم‌ها پی ببر، چون فقط به ظواهر اکتفا نکن. آنچه که در ذهن سلیمان بود، در ظاهر خاتم او نبود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از شدت اندوه و گریه‌اش سخن می‌گوید که به قدری عمیق و فراوان است که لباس احرامش را خیس کرده است. او به یاد می‌آورد که این اشک‌ها، آبی مانند چشمه زمزم ندارند و از غم و غصه‌اش نشأت می‌گیرند. به نوعی، شاعر احساس می‌کند که اشک‌هایش تنها نمادی از درد و شوقی عمیق هستند.