هوش مصنوعی: روزی که آسمان غم‌های محبوب را به ما بخشید، دل ما را با آن هزاران غم دیگر پر کرد.

هوش مصنوعی: آنها جا و مکانی برای غم تو در دل‌ها فراهم کردند و نشان درد تو را در گل‌های لاله نشان دادند.

هوش مصنوعی: زیبایی چهره و خط زیبای تو، عطر و رنگ باغی را به خود گرفته تا در هر بهار، بخشی از آن را نشان دهد.

هوش مصنوعی: روزی که زیبایی‌ات چهره‌ات را از زیر پوشش برداشت، دل‌ها را نورانی کردی و از آن باغ آینه، بهره‌ای بخشیدی.

هوش مصنوعی: در زمان‌هایی که موهای سرکش او درهم و برهم بود، از میان آن‌ها رشته‌ای گرفتند و بر شب‌های تارسی در هم ریختند.

هوش مصنوعی: برای اینکه کشته‌شدگان محبتش آرام شوند، خاکی از کوی او بر هر مزار تقسیم کردند.

هوش مصنوعی: هر جا که عبور کردی، مردم از چشمانشان اشک ریختند و به خاطر تو، غم و اندوهی را از خود نشان دادند. این نشانه‌ای از تقدیر و قسمت تو است.

هوش مصنوعی: درد تو را به بیشمار بخش تقسیم کردند تا هیچ دلی از آن بی‌نصیب نماند.

هوش مصنوعی: گلستان چه تقصیری دارد؟ روز اولی که افغان‌ها به سراغ عندلیبان آمدند، گل را با خار تقسیم کردند.

هوش مصنوعی: در دام زلف‌های تو، به خاطر انبوهی که ایجاد کرده‌اند، هیچ مکانی باقی نمانده است. لحظه‌ای که چشم باز می‌کنم، چندین شکار، در این دام گرفتار می‌شوند.

هوش مصنوعی: در زندگی فقط درد و رنج را تجربه کردیم و جز اندوه چیزی نصیبمان نشد. تقصیر ما چیست که این سرنوشت را برایمان مقدر کرده‌اند؟